Beginnen bij het einde
Op 21 juli 2020 vatte ik het plan op om tegen ten laatste eind maart 2021 de afstand gestapt te hebben van mijn woonplek naar Puente la Reina op de Camino de Santiago (Camino Francès). Vandaag, 21 maart 2021, ben ik aangekomen in Puente la Reina.
Sinds juli vorig jaar houd ik dagelijks bij hoeveel ik stap. Rekening houdend met de kilometers die ik gewoonlijk op een dag afleg, wist ik dat ik vandaag zou “aankomen in Puente la Reina”. Puur in mijn hoofd natuurlijk. En toch al best wel spannend. Ik zou zelfs durven stellen: pakkend, ontroerend.
Ik stippelde een wandelroute uit die mij ongeveer op het juiste aantal kilometers aan een picknicktafel zou laten stranden. Op een stukje karton schreef ik de naam van het dorp. En weg was ik.
Onderweg zijn
Ondanks het feit dat ik in mijn eigen gemeente rondwandelde, waren het in mijn hoofd echt wel de laatste kilometers naar Puente la Reina. De ervaringen van het onderweg zijn passeerden de revue. De passie waarmee ik aan de tocht begon. De keren dat ik op het einde van een wandeling moe maar tevreden was. De keren dat ik nieuwe paden opzocht en merkte hoe ik het toch indrukwekkend vind om dat alleen te doen. Het besef dat ik in wezen nooit alleen stap: ik doe het zelf, maar niet alleen. De keren dat de zon te heet was en ik in alle vroegte op pad ging met de maan als gids en de zonsopgang als godsgeschenk. Het wekenlange geduld en aanvaarden dat lange tochten er niet in zaten, omdat mijn rechtervoet mij lelijk parten speelde. De ontmoetingen met mensen die ook onderweg waren, met wie ik samen een eindje op weg ging, die mij wegwijs maakten naar een nieuwe ontdekking. De ontmoetingen met mezelf, soms heel fijn, soms harde noten om te kraken. De keren dat het ijzig glad was maar o zo betoverend mooi in de sneeuw. De keren dat ik tegen de wind in stapte, door de modder ploeterde, van de regen dronk. Op een bankje zat om even te verpozen en te ontbijten.
Daar was de picknicktafel in zicht. Terwijl ik gewoonlijk enkel foto’s maak van de natuur die mij verwondert, wil ik van dit moment enkele beelden. Ik hang het kartonnen Puenta la Reina-bord aan een boom, zet er mijn rugzak, wandelstokken en schoenen bij. Voorwerpen die vertellen over het onderweg zijn. Klik, vereeuwigd. Het kartonnen bord laat ik nog even hangen. De wind, de regen en de zon mogen het laten vergaan. Misschien betekent het wel iets voor iemand, zonder dat ik precies kan weten wat. Ik laat het los.
De picknicktafel lonkt, ik mag even genieten van dit heel bijzondere moment. Met een appeltje en een slokje fris water. Dit was het dan, mijn tocht naar Puenta la Reina. Tot hier stappen was in vele opzichten mijn manier om met de waanzin van de afgelopen maanden om te gaan. Marching for sanity.
Vorig jaar in juli, toen ik eraan begon, was het nog in de vaste overtuiging dat ik dit jaar in de Paasvakantie daadwerkelijk een stukje Camino zou stappen. Het plan was om een eerste stuk te stappen van de Camino Francès van Puente la Reina richting Santiago de Compostela, om de komende jaren telkens het volgende stukje te gaan stappen, tot ik helemaal in Santiago aan zou komen. Had iemand mij toen gezegd dat ik dit jaar in de Paasvakantie nog helemaal niet naar daar zou mogen reizen, dan zou ik die voor irritante pessimist versleten hebben. Maar hier zit ik nu, aan een picknicktafel in het Stadsbos van mijn gemeente. Naar de Camino afreizen zit er niet in. Daar gaat mijn droom om een echte pelgrim te zijn… Wat nu?
Eindigen met een nieuw begin
Na een deugddoende pauze gaat mijn fototoestel terug mijn rugzak in, de rugzak zwier ik over mijn schouders, ik pak mijn stokken… Van hier af stap ik door, flitst het in mij. Ik stap gewoon door naar Santiago. Straks, als ik thuis ben, maak ik een nieuw Excel-blad, ik pas alles aan en zie wanneer ik in Santiago aan kan komen. Bij de eerste kilometers op deze nieuwe tocht heb ik ineens het gevoel dat ik misschien wel al een echte pelgrim ben.
De tocht die ik nu ga afleggen, draag ik op aan #Restartlife. 672 km marching for love. A walk in the park :).
Jij blijft toch uniek, dikke knuffel , en blijf vooral jezelf lieverd
Dankjewel, Myranda 🙂
Walk on, Ms Love!
Well wouldn’t that be a name I’d really like to have, Ms. Love :). Thank you, dear friend ;).