We leven grotendeels met een tijdsbeeld in de vorm van een lijn: denken dat we van a naar b gaan, vooruitkijken vanuit a naar b, terugblikken vanuit b naar a. Een paar jaar geleden ontdekte ik een andere manier om tijd te ervaren: in cirkels. Kleine en grote cirkels die in elkaar klikken, en zo telkens andere perspectieven bieden op hetgeen je ervaart binnenin jezelf en om je heen. Dit is hoe de Tzolkin van de Maya tijd benadert. Het bracht me terug in verbinding met het ritme in het Leven, in de Natuur en in mezelf.
Het samenspel van vier kleuren, dertien tonen en twintig zegels van de Tzolkin kent zo kleine en grote cirkels, die almaar terugkomen. De grootste cirkel waar je als mensje doorheen reist, is de cirkel van 52 jaar. Zo is er op je geboortedag een bepaald kleur in een bepaalde toon met een bepaald zegel actief. Die specifieke combinatie komt maar eens in de 52 jaar voor. Op je 52e verjaardag kom je als het ware terug op de precieze plek waar je levensreis begonnen is toen je geboren werd.
Dat maakt die 52e verjaardag tot een bijzonder moment in je leven. Volgens de Tzolkin heb je namelijk gedurende de eerste 52 jaar van je leven elke mogelijke energie ontmoet, elk mogelijk perspectief gezien met de bijhorende lessen of inzichten die je eruit kan trekken. Vanaf je 52e verjaardag begin je aan de Tweede Ronde. Met alles wat je wel en niet hebt opgepikt tijdens je eerste omwenteling, ga je de hele reis een tweede keer aan. Voor de Maya word je dan een “wijze oude man/vrouw”.
Binnenkort word ik zelf 52. Enkele vriend.inn.en worden ook 52 in de loop van dit jaar. Omdat ik al een tijdje met de inzichten van de Tzolkin aan de slag ga, voelt deze verjaardag dubbel bijzonder aan voor mij. De afgelopen weken ging ik door ervaringen en emoties die mij dezelfde vraag voorschotelden als 52 jaar geleden: het leven lonkt, ga je ervoor?
Hoe bijzonder is het om deze persoonlijke overgang mee te maken in de context waarin we vandaag leven. In mijn gevoel zijn vele zekerheden weggemaaid. Dat geeft mij enerzijds een onzeker gevoel: hoe moet het verder? Wat biedt er mij houvast? Hou ga ik met die onvoorspelbaarheid om? Herkenbare vragen die in mijn wereld als kind “toevallig” (?) ook sterk aan de orde waren. Anderzijds geeft het huidige maatschappelijke gebeuren mij ook een krachtig gevoel van ruimte: als het oude niet meer is, kan er iets nieuws groeien.
Alsof het Leven mij daarbij een prachtig geschenk wou geven, ben ik enkele dagen geleden GrootMoeder geworden van een wolk van een baby. Niet alleen mag ik dus mijn eigen lessen en inzichten herontdekken, tevens reikt het leven mij een levenslijn aan naar de toekomst. Het kleine ventje heeft mij nu al een diepe sereniteit gebracht, gemengd met een intens verlangen om de wereld een beetje mooier te maken.
Ach, maar de wereld is zo groot en lijkt mij soms zo ziek. Is daar wel een beginnen aan? De cirkels van de tijd reiken mij ook hier een antwoord aan: begin bij de kleinste cirkel. Ik zie hoe mooi de wereld is die mijn zoon en schoondochter scheppen in de cirkel onmiddellijk rond baby Ibe. Hij wordt door zijn papa en mama liefdevol ingebakerd, letterlijk en figuurlijk. Babyburrito ligt vol oervertrouwen rond te speuren met zijn babyblauwe kijkers. Hoe mooi is ook de cirkel die zich heel natuurlijk daarrond vormt, met familie en vrienden: een krachtig ondersteunende buitencirkel rond het gezinnetje. Zo is baby Ibe niet alleen liefdevol ingebakerd in zijn lakentjes en dekentje, rond het gezin ontstaat een inbakerend deken van liefde en toewijding dat mij tot tranen toe ontroert. Zo wordt de wereld alvast een heel stuk mooier, precies daar waar kleine Ibe worteltjes en vleugeltjes zal krijgen. Beter wordt het niet…
Paradoxaal genoeg brengt de liefdevolle Ibe-cirkel mij een breed open venster op “mijn” wereld en leven. Een warme stroom van passie voor het leven zindert in mij, lonkt mij naar buiten om foto’s te maken, naar de pc om te schrijven, naar binnen om de liefde en harmonie telkens weer te verankeren via meditatie. Als ik straks doorstap van de Eerste Ronde naar de Tweede Ronde van 52 jaar, is het om dankbaar te genieten van elk moment van schoonheid en liefde dat mij gegeven wordt, en om aan de slag te gaan met elke uitdaging die ik op mijn bord krijg. En ook daarbij denk ik: beter wordt het niet…