Kathedraal van een pelgrim

Vandaag, 11 juli 2021, had ik om 11.11 u een afspraak. Een afspraak met mezelf, in een zelfgekozen kathedraal. Sinds 21 juli 2020 houd ik mijn wandelafstanden bij, met een doel voor ogen. Het bracht mij vandaag virtueel tot in Santiago de Compostela.

Jaren geleden bezocht ik de prachtige kathedraal van Santiago. Ik had me dan ook voorgenomen om voor mijn virtuele aankomst in Santiago een plek uit te kiezen die mij een kathedraal-gevoel geeft. Is er een mooiere kathedraal dan de natuur, een prachtiger gewelf dan het gebladerte van een boom? Voor mij niet.

Ik koos dus een bankje in de natuur, onder een linde als liefdevolle parasol of paraplu, naargelang het Belgische weer van de dag. De linde is “mijn” boom in de Keltische bomenhoroscoop, en jawel, ik herken me er wel in. Bovendien staat de linde in bloei. Haar bijzondere parfum vervangt de wierookgeur van de Botafumeiro, het gezoem van de bijen en hommels vervangt het zoevende geluid dat het vat maakt als het door de kathedraal zwiept.

De laatste kilometer op weg naar mijn aankomstpunt, koos ik ervoor om bewust te vertragen. De oefening in traagheid (zie het boek van Paulo Coelho over de Camino) nodigde mij uit om intens te genieten van de laatste meters tot de “kathedraal”.

Het landschap kwam mij intenser voor. De kleuren van de zomerbloemen leek dubbel vrolijk. Zo exuberant als de zomerse natuur rond mij was, zo exuberant voelde de vreugde in mijn hart om aan te komen. Ik had versgebakken blauwbessenpannenkoekjes en een chocolademelkje mee om dit moment te vieren met de vreugde van een kind.

Daar zat ik dan. “Het is me gelukt,” bedacht ik. Ik was een beetje trots, maar vooral heel dankbaar. Een diepe dankbaarheid voor alles wat me zover had gebracht, voor alle mensen die mij onderweg inspireerden, sommigen heel bewust, anderen zonder het zelf te weten. Vanop het bankje keek ik naar de weelderige grassen en bloemen, genoot ik van de warmte die verzacht werd door een witgrijs wolkendek. Het parfum en het gezoem van de linde maakten het plaatje helemaal af.

Mijn blik dwaalde af naar het pad dat ik net had gelopen. “Vanhieruit, vanop dit bankje en vanaf dit zalige moment in mijn leven, begint de weg terug naar huis,” klonk het ergens in mij. “Ik geef mezelf een jaar om thuis te komen.” Een koppel wandelaars kwam mijn richting uit. Welke boodschap zouden ze voor mij hebben? Ze sloegen het pad in langs het bankje en precies op dat moment zei de man: “We zijn hier al geweest, maar het is lang geleden.”

Zo zal de weg naar huis zijn, realiseerde ik mij toen. Het eerste stukje van de weg naar huis, heb ik nog maar net afgelegd op weg naar de kathedraal. Het volgende stukje weg naar huis, is een dag geleden; het daaropvolgende, twee dagen. Elk stukje weg zal me bij een deel van de heenreis brengen dat net iets langer geleden is. Er komt een dag dat ik thuiskom en denk: “Ik ben hier al geweest, maar het is lang geleden.”

Terugblikkend op het afgelopen jaar en het parcours dat ik heb afgelegd, zie ik dat het thema tot nu toe was: “grenzen verleggen”, mijn eigen grenzen verleggen. Het thema voor het komende jaar wordt dus “leren thuiskomen”. Bij mezelf, in mijn eigen leven, en van daaruit ontdekken hoe ik eender waar en bij eender wie op de één of andere manier kan thuiskomen.

Ik ben klaar om de eerste kilometers af te leggen op die weg naar huis, letterlijk en figuurlijk. De allereerste kilometer leg ik half zo snel af als mijn gebruikelijke wandelritme. Precies op het moment dat ik die trage, intense eerste kilometer afleg, bewust één voet voor de andere zet, staat me helder het beeld voor ogen van een postkaart die thuis in mijn vitrinekast staat. Het beeld glimlacht naar mij en ik hoor zoweer de tekst: “Love is every step, walk with me (Thich Nhat Hanh).”