Dag lieve lezer·es,
Wat is het weer lang geleden dat ik in mijn spreekwoordelijke pen kroop, hé. Er diende zich de afgelopen maanden erg veel aan, waardoor ik weinig ruimte vond om te schrijven. En zoals ik al eens deelde: ik merk dat ik graag ontdekkingen laat rijpen. Plots zitten die dan klaar om in een tekst gegoten te worden. Deze keer wil ik je vertellen over spelen met dankbaarheid.
Op het pad van de jaguar
In 2022 liep ik het pad van de jaguar, een online traject waarin de leringen van Don Miguel Ruiz worden uitgediept. Een van de thema’s bracht me bij oefenen in dankbaarheid. Niet dat het voor mij een totaal nieuw concept was. Via familie-opstellingen en andere trainingen kwam ik er eerder mee in contact. Bovendien zit het vrij diep in het DNA van onze cultuur ingebed.
Door bewust naar dankbaarheid te kijken en ermee te spelen, veranderde het evenwel.
Dankbaarheid verdiept zich
Dagelijks bewust kiezen voor dankbaarheid, maakte dat ze een reisgezel werd. Een reisgezel die ik dacht te kennen maar gaandeweg ontdekte ik nieuwe facetten.
Ze toonde mij dat het essentieel is dat ze vrij blijft. Ik mag nog zo hard denken dat ik ergens dankbaar voor moet zijn, daarmee verschijnt ze nog niet op het toneel.
Dankbaarheid verbreedt zich
Deemoedig liet ik de wurggreep los waarin ik haar en daarmee ook mijzelf op sommige punten vastzette. Ik moet mijn ouders dankbaar zijn, ik moet mijn leraren dankbaar zijn, ik moet dankbaar zijn voor wie mij een spiegel voorhoudt… Dat moeten werkte niet, ik werd niet dankbaarder gewurgd.
In de overgave aan de erkenning dat verplichting uit den boze was, ontstond ruimte. Ruimte waarin een vraag rees: “Kan ik iets identificeren waarvoor ik dankbaarheid ervaar?” Als eerste verscheen de natuur op het toneel. Heel spontaan voelde ik dankbaarheid voor een mooie zonsopgang, een fluitend vogeltje, weelderig groen. En voor de regen?
Aan de grenzen van mijn dankbaarheid ligt oordeel
“Bwa, regen,” pruilde ik. De jaguar lag op de loer voor elk oordeel en tikte me op de schouder. “Aha, dus je bent dankbaar voor de natuur als haar uitdrukkingsvorm in je kraam past. Over regen oordeel je. Vandaag toch. Steek je neus eens in de lucht…”
Ik zwaaide de terrasdeur open en volgde de raad van de jaguar op. Wat rook het heerlijk! Na een lange periode van warm en droog weer, rook de regen naar verkoeling, voeding voor het gras en de bloemen. Een uniek parfum. In een hoekje van mijn hart glimlachte de dankbaarheid.
Tegengif voor eenzaamheid
Onder de regendruppels, de terrastegels. Daarop een houten tafel en zes stoelen, een werkloze, dichtgevouwen, bloempotten in verschillende kleuren en maten. De regen waste elk oordeel weg dat ik in mezelf ontwaarde. Dankbaar voor de natuur, omdat ze gewoon is hoe en wat ze is. Dankbaar ook voor al die voorwerpen, omdat ze gewoon zijn wat ze zijn. Glimlachend sloot ik de deur, nadat mijn poezen binnengeglipt waren. “Kom maar schuilen, lieverds.”
Ik schonk mezelf een kop heerlijk warme koffie in. Die mok heb ik al tientallen jaren. Ze was “mijn” mok toen ik nog bij mijn moeder thuis woonde, intussen meer dan 30 jaar geleden. “Dankjewel, mama, dat je mij die mok schonk.” Een eenvoudig voorwerp verbond mij met een sprankeltje dankbaarheid voor mijn moeder, terwijl er daar zo’n zware lading op ligt. Ik ademde er even doorheen. “Dankjewel dat je mij het leven schonk, mama.” Ik wist dat er tussen de mok en het leven een heel grote verscheidenheid aan zaken ligt, waarbij de dankbaarheid zich (nog?) niet vrij voelde. Dat nam niet weg dat de mok mij met mijn moeder verbond.
Rond me heen wemelde het ineens van voorwerpen met een verhaal dat aan een persoon gelinkt is. Dankbaar voor dit inzicht wandelde ik in gedachten bij al die mensen langs, die al of niet nog in mijn leven waren.
Het grotere geheel
Ik dronk nog een slok koffie. Ik dwaalde af naar de persoon die de mok had gemaakt, ingepakt, op het winkelrek gezet, afgerekend aan de kassa. Naar de tekenaar die Guust Flater had verzonnen, er het tekstballonnetje bij zette “J’ai une idée…”. Naar de boer die de koffie verbouwde, de koffiebrander die de bonen verwerkte, de handen die de koffie verpakten, en weer de hele keten tot ik de koffie uit het rek kon nemen en betalen bij de kassierster. Onzichtbare mensen die allemaal onmisbare schakels vormden tot ik deze heerlijke koffie kon drinken.
Een vraag dwarrelde in mijn hoofd: “Kan ik iets bedenken waarbij ik helemaal op mijzelf sta? Waarvoor helemaal niemand anders nodig is geweest opdat ik het zou kunnen doen?”
Alles wat ik kon bedenken, bleek met ontelbare zichtbare en onzichtbare, gekende en ongekende personen verbonden te zijn. Stuk voor stuk mensen aan wie ik dankbaarheid betuigde.
Stroming
Wat begonnen was als een kleine, bewuste oefening, een klein beekje van warme energie, zwol aan tot een machtige stroom die door me heen trok met de zachte kracht van water. Die spoelde de illusie weg dat ik er alleen voor zou staan. Spoelde de tralies weg die deze illusie rond me heen had neergepoot. Spoelde mijn hart helemaal open.
Sinds die eerste speeltijd met dankbaarheid, vergeet ik soms hoe helend die oefening werkt. Op andere momenten pik ik ze weer op. En telkens als ik die toepas, voel ik hoe intens ze inwerkt op mijzelf, maar ook op alles en iedereen op me heen.
Blijkbaar tovert ze ook een opvallende glimlach op mijn gezicht, want onlangs sprak een wildvreemde vrouw me in het voorbijlopen kort aan: “Wow, jouw glimlach, die doet deugd!” Ik bedankte haar en liep nog breder glimlachend verder, dankbaar voor de magie van dankbaarheid, wervelende spiraal van voedende energie.
Ik hoop van harte dat jij het ook eens probeert, oefenen met dankbaarheid, voor het kleinste eerst. Als je het moeilijk vind om de spiraal op gang te krijgen door je af te vragen waar je dankbaar voor kunt zijn, kun je de vraag ook omkeren. Kun je iets vinden waarvoor je helemaal niemand dankbaar voor zou kunnen zijn?
Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen, deel ze gerust in een commentaar.
Hartengroet,
Marie Hélène
Leave a Reply