Voor het eerst sinds lang ga ik vandaag op verkenning langs een nieuw pad. Uiterlijk, want ik wandel voor het eerst het Natuurleerpad in Zingem. Innerlijk ook, want ik neem op mijn wandeling bewust de energie mee van de dag.
Vandaag, 21 januari 2023, is het volgens de Tzolkin Gele Ster toon 1. Precies twintig dagen geleden startte het nieuwe jaar, met de Gele Ster op toon 7. Meanderend langs de prachtige natuur van de Scheldevallei voel ik sterker dan ooit hoe de energie van dit bijzondere jaar zich van bij de start een weg baant in mijn leven. Wandel je even mee?
We starten aan de molen van Zingem, die zijn wieken lekker in de winterse zon laat baden. Het statige bouwwerk nodigt me uit om helemaal in standvastige rust te komen. De grond is bevroren, ik ben blij dat ik mijn wandelstokken meegenomen heb.
Hoe nieuw dit pad vandaag voor mij ook is, ik draag mijn ervaringen en inzichten dicht bij me, als wandelstokken die mij steunen.
Hoe oud de molen ook is, ik zie hem voor het eerst, of misschien passeerde ik die ooit wel al, maar nu kijk ik voor het eerst echt.
Ik groet de molen en duik verder in het landschap.
De heerlijke stralen van de zon hebben op vele plaatsen het ijs al doen smelten, maar niet overal. Grachten, verscholen tussen knoestige wortels, liggen nog bedekt met vastgevroren water in prachtige patronen. De wakende els laat er zijn schaduw op vallen.
Water verbeeldt in mijn beleving emoties. Ik hou van het kabbelende, dynamische van water, zijn eindeloos krachtige zachtheid. Soms stromen emoties niet, lopen ze vastgevroren vast. Ook dan vertellen ze een mooi verhaal.
Van ver lijkt het of de ijslaag bezaaid ligt met witte pluisjes, steentjes, bolletjes, maar als ik dichterbijkom zie ik dat het bloempjes zijn. Onversaagd trotseren ze de ijzige wurggreep van de vrieskou. Hoor je hier wel thuis, lief bloempje, met je tere blaadjes?
Ik denk terug aan het thema waarmee de Gele Ster het jaar aankleedt: je eigen plek innemen. Misschien lijkt het soms of je op de foute plek zit, en toch… toch klopt het als een bus.
Zo alleen, midden in het open veld en met de wortels in het grachtwater, zoekt deze boom telkens weer naar evenwicht. Zijn evenwicht. Twintig stappen lang steun ik bewust op mijn wandelstokken. Inderdaad, evenwicht zoeken. Ook als mijn voeten wegzakken door het ijs, in de modder. IJskoud water sijpelt mijn wandelschoenen in.
Langsheen het wandelpad kruis ik al eens een fietser, word ik door een snellere wandelaar ingehaald. Al bij al kruis ik weinig mensen. Ik ben al-één. De reiger, de meesjes, de ganzen, de buizerd, het roodborstje herinneren mij eraan dat ik zo rijk omringd ben. Maar die zijn zo snel en wendbaar, ik slaag er niet in ze op foto vast te leggen.
Met de koeien lukt dat wel. Als ze mij zien, komen ze allemaal samen lekker gezellig herkauwend mijn kant op. Ze kijken me na terwijl ik onzeker over het houten staketsel trippel, voorzichtig peilend met de punten van mijn wandelstokken naar de gladheid van de planken.
Anderhalf uur wandelen door de natuur, wat een geschenk! En toch, als ik een huisje zie op het einde van een pad, verlang ik al naar de gezelligheid van het thuiskomen. Een warme kop koffie huppelt voor mijn geestesoog.
Ik hou van het pad, de wandeling, de nieuwe indrukken. Ik hou ook van het thuiszijn, de vertrouwdheid, de geborgenheid.
Mijn eigen plek bevindt zich nu eens hier, dan weer daar. Hoe krachtiger ik in de harmonie kom, innerlijke balans ervaar, hoe beter ik waar en hoe dan ook mijn eigen plek kan innemen. Serener. Deemoediger. Krachtiger.
De cirkel is rond. Telkens weer kom ik uit waar ik gestart was, om hetzelfde te zien, maar anders. De oude molen laat nog altijd zijn wieken in de winterzon baden. Alleen mijn perspectief is veranderd. En dat verandert tegelijk alles, en niets.
Tussen de wieken van de molen echoën de ontelbare cirkels van het leven, waar ik als mensenkind doorheen mag. Mijn plek innemen, is misschien niet meer of niets minder dan kiezen hoe ik erdoorheen laveer: huppelend, mokkend, dartel, donker, speels, doods, verwonderd…
Ik zie hoe ik die keuzes bewust of onbewust kan maken, maar wel telkens maak. Ergens diep in mij zit een onbewogen, intens liefhebbend oog, dat kijkt hoe ik als mensenkind van cirkel naar cirkel evolueer.
Met een glimlach.
Ik wens je een fijne levenswandeling toe,
onder de vleugels van de Gele Ster,
het hele jaar 2023.
Hartengroet,
Marie Hélène
Leave a Reply