Hello, Rainbow

Graag introduceer ik een alternatief voor de begroeting “Hello, Sunshine”. Wat dacht je van: “Hello, Rainbow”? Lees even mee en ontdek wat het voor mij betekent.

Regenboogfascinatie

Ken je het gevoel ? Je wandelt buiten, fietst of zit in de wagen en de sfeer van de buitenlucht zingt luidkeels: “Kijk, kijk, zoek, zoek, een regenboog!” Het speelt me soms parten, zeker als ik bijvoorbeeld aan het stuur zit op de snelweg. “Eyes on the road,” spoort mijn slimme innerlijke GPS mij aan. Als het even kan, maak ik een tussenstop om het wonder te aanschouwen.

Ik ben dankbaar voor dit heerlijke natuurfenomeen telkens als ik er getuige van mag zijn. Daarbovenop is het voor mij een spiegel van een menselijk fenomeen: de zeven kleuren…

Zeven kleuren

Wie zich al in chakra’s verdiept heeft, weet dat een mens zeven centrale chakra’s heeft, elk met een bijpassende kleur. Je zou kunnen stellen dat een mens een soort regenboog is, waarbij de zeven kleuren/chakra’s met gelijke sterkte stralen wanneer je helemaal in evenwicht bent. Misschien voel je dat ook als je er even bij stilstaat? Misschien erken je dat er momenten zijn waarop jouw zeven kleuren gelijk stralen, en weet je hoe zalig dat voelt? Ik kan er mij alleszins mee verbinden.

Heerlijk fenomeen

Net zoals het spotten van een regenboog een prachtig geschenk is, zo is het voor mij ook een uniek geschenk als ik een mens ontmoet in zijn volledige regenboogpracht. Een mens die alle zeven kleuren van zijn wezen kan en wil laten stralen. Ik voel dan een “Hello, Rainbow”, met woorden en op elke andere manier waarop je iemand begroet – een blik, een aanraking, een glimlach. Sommige mensen ontmoeten mij ook in de volle straling van al mijn kleuren. Hun “Hello, Rainbow” komt bij mij binnen als een warm welkom van de mensen in mijn leven met wie ik een “zielsverbinding” voel.

In een bijzondere ontmoeting zo’n twaalf jaar geleden, heb ik het samenspel van die kleuren van een andere persoon en mezelf letterlijk gezien. Het ontstond uit ons oogcontact bij een spirituele talk. De uiteenzetting van de spreker verdween op de achtergrond terwijl het oogcontact diepte kreeg. De kleuren kwamen eerst zacht tot leven en dansten steeds uitbundiger. Anderhalf uur later sloot de spreker zijn talk af met de woorden: ” …and then you feel bliss”. Dat was meteen ook het sluitstuk van de intense kleurendans tussen mij en die andere persoon. We begroetten de toevallige ( ??? 😀 ) zin van de spreker en elkaar met een buiging, knikje en brede glimlach.

In onze voortspurtende wereld nemen we zelden de tijd om dergelijk intens contact te leggen. Toch ben ik ervan overtuigd dat we innerlijk vaak onszelf en de ander scannen: stralen mijn zeven kleuren, stralen de jouwe? Jezelf tonen in al je kleuren is best wel spannend. Ik ben dan ook deemoedig dankbaar als ik een mens ontmoet die zich eenvoudigweg in al haar kleuren toont. Want fragiel ben je wel op zo’n moment…

Fragiel

Dat fragiele ligt naar mijn gevoel in het feit dat je pas een regenboog krijgt als je zon en regen combineert. Het samenspel van je innerlijke vreugde en verdriet is noodzakelijk om de zeven kleuren van je regenboog te laten schitteren.

Voor mij is dat een stevige uitdaging. Ik stook liever mijn innerlijke zon aan, terwijl ik verwoede pogingen onderneem om innerlijke regenbuien onder de spreekwoordelijke mat te vegen. Een vermoeiende optimist, zeg maar. Beseffen dat het samenspel van innerlijke zon en regen geboorte geeft aan de zeven stralende kleuren van mijn zijn, helpt mij om te leren innerlijke regenbuien te laten zijn.

Een andere uitdaging ligt voor mij in de aanvaarding van al mijn kleuren. Ik stel namelijk wel vaker vast dat ik bepaalde kleuren dim…

Dimmen?

“Dimmen!” Het is zelfs een uitdrukking om iemand aan te manen zijn innerlijke teugels strakker te trekken. Hoe mooi is dat? Taal, ô wonderbaarlijke verklikker van diepe waarheden 🙂 .

Als ik onderzoek of en wanneer ik dim, dan stel ik vast: ja, ik dim, meer bepaald als ik het gevoel heb dat (een deel van) mijn spectrum aan kleuren lastig voelt voor iemand.

Er zit evenwel een foute veronderstelling aan de basis van dat dimmen. Als ik eerlijk ben, dim ik een kleur met veel plezier om ervoor te zorgen dat de ander zich comfortabeler gaat voelen. Ik heb al geleerd om dat te reserveren voor mensen die mij dierbaar zijn. Er zit een angel aan: wat ik heimelijk hoop, is dat ik na een tijdelijke dim-periode toch mijn kleuren zal mogen tonen. Dat leidt steevast tot ontgoochelingen beiderzijds.

Als ik de relaties onderzoek die in mijn leven standhouden, dan is er een constante : in die relaties heb hetzij afgeleerd van te dimmen, hetzij van meet af aan mijn hele spectrum laten stralen. Dat « afleren van te dimmen » is een breekbaar proces. Eerst wordt namelijk duidelijk dat ik dimde, voor mezelf en/of voor de ander. Het vraagt moed om het dimmen op te geven, omdat ik de illusoire comfortzone moet verlaten die ik dacht te creëren. Dat proces kan de relatie doen buigen in een gezondere richting of… doen barsten. En ik mag dan weten, beseffen en aanvaarden dat enkel de “meant to be”-relaties dit proces overleven, wanneer er één barst doet het toch ook pijn. De regen in regenboog…

Kortom, die gedachten en inzichten overtuigen mij ervan dat mijn regenboogfascinatie een spiegel vormt voor een innerlijk verlangen. Laat mij gewoon zijn wie ik ben. Tegelijk toont het mij ook dat er innerlijk nog werk aan de winkel is, alvorens ik op een punt komt waarop ik van meet af aan oprecht en overtuigd mijn zeven kleuren laat stralen, ook al is dat lastig voor iemand die mij dierbaar is. Aan de slag dan maar 🙂 . Alleen… een regenboog lijkt zo’n groot, wijds fenomeen. Hoe kan ik muizenstapjes in zetten ?

Oefening : dimmers opsporen

Ik heb alvast in deze tekst een oefening gedaan, die helpt om « dimmers » op te sporen. Het eindresultaat dat jij nu leest, bevat enkel positieve zinnen. Ik houd even geheim hoeveel zinnen ik heb moeten herwerken, omdat er een negatie in zat 😀 . Enne… misschien spot je er toch nog een ? Met een zoekfunctie haal je er zo de negaties uit (niet, nooit), maar er zijn ook talrijke woorden die inherent een negatie inhouden. Spot je er toch nog één ? Dankjewel dat je het mij laat weten, ik kan er alleen maar uit leren 🙂 .

Paradoxaal hé ? Ik noem mezelf een uitgesproken positivo, maar als ik er bewust naar kijk, zit mijn discours vol negaties. Een energetische compensatie?

Op een manier is elke negatie die je over jezelf, je wereld en je dierbaren uitspreekt, een “dimmer”. Het haalt kleur weg uit wie je bent, uit je leven, uit de anderen. Bij elke negatieve zin die in deze tekst stond, heb ik mij eerst afgevraagd welk kleur ik daarmee aan het dimmen was. De zoektocht naar de positieve versie van dezelfde zin, was als het ware een draai aan de dimknop naar volle straling. De éne ging al gemakkelijker dan de andere 😉 .

Wie weet herken je jezelf hierin ? Ik nodig je deemoedig uit om de “dimmers” in jouw innerlijke discours op te sporen, bewust te kijken naar het kleur dat je daarmee dimt, en dan aan de knop te draaien naar volle straling.

Om deze tekst af te sluiten, groet ik jou en mezelf oprecht met een welgemeende

Hello, Rainbow!

Marie Hélène