Het theebuiltje

In mijn ervaring gaat er niets boven een kopje onversneden Zwart Goud om de dag mee te beginnen. Mmm, koffie. Doorheen de dag en vooral ‘s avonds, verwen ik mezelf dan weer graag met een kopje kruidenthee. Mijn thee-collectie palmt een volledig schap van één van mijn keukenkasten in. Daaronder zijn er heel wat van YogiTea, een aanrader zo je die nog niet kent. Een theebuiltje van YogiTea verrast je niet alleen met een pallet heerlijke smaken, maar ook met een klein boodschapje. Ik toets die toevallige kleine boodschap graag aan hoe ik mij op dat thee-moment voel. Een soort pause-to-check, zeg maar. Vaak heel speels.

Onlangs kreeg ik het volgende zinnetje in mijn soep (of liever: thee) gedraaid: Life is a flow of love; your participation is requested. Tussen geïrriteerd, verontwaardigd, intriest en gewoonweg kwaad, besluit ik dat het een onnozele boodschap van een theebuiltje is die mijn avond niet zal vergallen. Ik klasseer het vertikaal. In een doorschijnend vakje van het etui van mijn telefoon. Zo, nu kan ik het vergeten terwijl ik helemaal van het Women’s energy thee-moment geniet.

Intussen is het rode papiertje met witte lettertjes ettelijk keren platgedrumd door mijn bankkaart, mijn zwemabonnement, mijn klantenkaarten allerhande. Maar het houdt dapper stand. En telkens als het een oortje of een paar lettertjes laat zien door het doorschijnende plastic, echoot de zin in mijn hoofd. Zo radicaal vergeten ben ik het. Ik heb ook al op het punt gestaan om het briefje nonchalant aan een bekende of zelfs onbekende door te geven: hup, ga jij hier maar mee aan de slag! Dive into the flow of love that life is! Of misschien kan ik het in een onbewaakt moment gewoon verliezen? Kortom, ik ben er een paar weken mee bezig geweest zonder er echt mee bezig te zijn. Ik wil het loslaten voordat ik het echt heb vastgepakt. Uiteindelijk besluit ik om het briefje met een keukenmes uit zijn gevangenisje te peuteren, naast mijn laptop te leggen en nog even te laten sudderen. Totdat ik mij klaar voel om er iets over te schrijven voor mijn blog. Nu dus.

Deel I – Life is a flow of love

Oh yes, it is! Dwalend langsheen bomen, beekjes, drassige natgeregende grond, herfstpracht, met tsjirpende vogels als achtergrondmuziek, kan ik dit alleen maar volmondig beamen. Dan voelt het leven helemaal als een flow of love. Op mijn dagelijkse wandeling surf ik op die golf, diep verbonden met de gulheid van de natuur. Met haar overgave, exuberantie, deemoed. Met haar eenvoud ook. Evenzovele woorden die de flow of love kenmerken, in mijn ogen. Al wandelend kan ik voltanken, voel ik mij gul, ga ik in overgave aan het moment, ervaar ik zowel deemoed als eenvoud als exuberantie. Mijn dagelijkse ochtend- en avondmeditatie laten mij ook toe om die diepe verbinding met de flow of love heel bewust te voelen.

Maar wandelen en mediteren samen zijn maar goed voor zo’n 2 van de 24 uren die een dag rijk is. Wat met de andere 22? De vraag stellen is het antwoord geven, niet? Ik vind het vaak erg moeilijk om ook dan het leven te ervaren als een flow of love. « Het leven » varieert sterk van een serieus hobbelige weg tot een aanvaardbaar glad rijoppervlak. Het voelt maar zelden als heerlijk surfen op een golf.

Zoals zo vaak begin ik het antwoord te ontwaren door een zinnetje uit een doordeweekse conversatie. Het regent al een hele dag pijpenstelen en een vriendin deelt mee dat ze « daar de grens trekt », waarmee ze bedoelt: met zo’n weer krijg je mij met geen stokken buiten, ik blijf lekker binnen. Ik denk: goh, ik niet. Door weer en wind ga ik wandelen, het is een verslaving geworden. Vrije keuze speelt hier dus een rol? Zou het zo zijn dat ik kies om de flow of love te ervaren? Niet alleen kiezen in de context van het wandelen, maar ook van de manier waarop ik de andere 22 uren ervaar? Tja, het briefje gaf het al aan…

Deel II – Your participation is requested

Come again?

In tegenstelling tot de natuur, die ik inderdaad waarneem als een flow of love, komt « het leven » mij voor als een onsamenhangende blubber van allerhande, en maar zelden als een flow of love. En my participation is requested? Ik dacht het niet, neen. Vaak gooi ik pruilend mijn kont tegen de krib. Geef mij gewoon controle over een netjes georganiseerd leventje waar alles soepel en harmonieus verloopt, ja dan, dan zal ik in de flow duiken. Niet eerder.

Nu moet ik wel erkennen dat die twee uren per dag die ik aan wandelen en mediteren besteed, een bijzonder effect hebben op de andere 22 uren. Dat heb ik onlangs heel duidelijk vastgesteld omdat ik een paar dagen niet de discipline kon opbrengen om te gaan wandelen, noch om te mediteren. Ik dacht: ik gun mezelf even pauze. Drie pauzedagen later, zat ik te mediteren en ging ik weer wandelen. Niet vanuit discipline ditmaal, maar omdat ik merkte dat tijdens die pauzedagen de blubber van het leven blubberiger was dan ooit, en het ging van kwaad naar erger.

Blijkbaar sijpelt er dus wat van de flow uit die wandel- en meditatiemomenten vol gulheid, overgave, deemoed, eenvoud en exuberantie door tot in mijn leven van alledag. Het verandert niets aan de blubber, het verandert iets in mij. Het voedt mij van binnenuit. Het maakt mij krachtig en buigzaam tegelijk. Het leven mag liefdevol zijn chaos op mij loslaten, mij confronteren met zaken die vierkant draaien en met disharmonie, ik kan het veel beter benaderen zoals ik ook de natuur benader, of de stilte. Het is wat het is. Mijn innerlijke attitude verandert, waardoor mijn contact met het leven verandert. En wanneer dat gebeurt, organiseert de chaos zich, begint wat vierkant draaide naar een soepele cirkel te neigen en verloopt alles harmonieuzer. Magic.

Let wel, ik leer nog elke dag bij, ontdek hoe subtiel mijn weerstand soms door mijn leven laveert, hoe diepgeworteld die kan zijn, hoe iets wat op het eerste zicht surfen op de flow lijkt, eigenlijk vastgekluisterd zit aan diep ingegraven patronen en overtuigingen. Laag na laag pel ik die af, telkens als ik ze ontdek. Gaandeweg leer ik hoe het precies voelt om te surfen. Wat het echt betekent om te participeren in de flow of love die het leven is.

Conclusie

Wat ik hieruit voornamelijk onthoud? Hoe onbeschrijfelijk waardevol het is om iets in je leven te hebben dat je direct in contact brengt met de flow of life. Voor mij is dat wandelen en mediteren, voor een ander kan dat muziek zijn, sporten, artistieke creatie… vul maar aan met wat jou in de flow brengt. Dat directe contact met de flow of life, sijpelt door in al het andere wat je op je bord krijgt.

Oh, en ook: een boodschap van een theebuilte dat toevallig je leven binnendwarrelt, is echt gewoon een vodje papier dat je zomaar kan vergeten;).

Nu ik het helemaal heb vastgepakt, kan ik het loslaten. Een kopje heerlijke thee maken (geen YogiTea hoor), een muziekje opleggen waar ik helemaal vrolijk van word, en surfen maar…