Alles uit de kast

Als ik met open hart om me heen kijk en luister, dan krijg ik telkens weer het gevoel dat er chaos heerst. Veel chaos. Met ontzettend veel polarisatie sinds het begin van de coronapandemie. Mensen worden uit elkaar gerukt en tegen elkaar opgezet dat het een lieve lust is. Telkens weer vinden mensen, media en politici breuklijnen langswaar ze tegengestelde groepen definiëren, die elkaars vrijheid en/of geluk zouden ondermijnen. Midden in die chaos zie ik ook dat veel mensen door elkaar geschud worden en een nieuw evenwicht (moeten) zoeken. Wie voelt er zich vandaag nog eenvoudigweg comfortabel in zijn leven ? In mijn omgeving zijn het maar bitter weinig mensen.

Chaos en een omcomfortabel gevoel geven kansen om te groeien. Bij groeien horen vaak groeipijnen. In mijn beleving gaan we door een diep transformatieproces als maatschappij en op het individuele niveau. Vasthouden aan het oude remt dit proces af en tegelijk heb ik er alle begrip voor. Ik ken het maar al te goed. Maar het oude is niet meer en glijdt als zandkorrels tussen onze vingers weg.

Meer en meer ben ik ervan overtuigd dat de maatschappelijke en de individuele chaos spiegels zijn van elkaar. Door deemoedig elke groeikans in mijn leven aan te grijpen, de groeipijnen te doorstaan en te aanvaarden om van daaruit te zoeken naar een nieuw evenwicht dat bij me past, lever ik aldus een kleine bijdrage aan de wereld van morgen.

Vijftien jaar geleden zei ik het al bij de verdediging van mijn doctoraat : “We can do no great things, only small things with great love” (een quote van Moeder Theresa). In deze tekst wil ik voor mezelf spreken, dus ik herformuleer : “I can do no great things, only small things with great love”. Het is de combinatie van ontelbare kleine dingen die door ontelbare mensen met grote liefde worden gedaan, die geborgenheid creëren in het leven. Die het verschil maken tussen een harde, kille maatschappij en maatschappelijke geborgenheid. Van, met en voor elkaar, over de verschillen heen. Dat lijkt soms helemaal zoek. En toch : it’s only a heartbeat away ;).

Zelf zit ik al een tijd half pruilend met het zand van het oude in mijn handen, grijpend in de hoop dat ik het zal kunnen vasthouden. Goed wetende dat ook ik, op mijn individuele niveau, midden in een transformatieproces zit. Het oude is niet meer, het nieuwe is nog niet. Ik heb een bloedhekel aan deze positie, omdat ik er geen controle over heb, omdat het moed en geduld vraagt. Ik heb dat hoor, moed en geduld, maar ik baal toch als ik die uit de kast moet halen…

Uit de kast

Uit de kast… Ding-dong, er komt een inzicht uit de grote inzichtentrommel gerold. Een beeld ontstaat uit een hoogst onwaarschijnlijke samensmelting van puzzelstukken. Zo gek, dat je het niet kunt bedenken. Vaak is dat een teken dat ik iets raak dat voor mij van diepe waarde is : als het te gek is voor een mensje om te bedenken. Het nieuwe inzicht licht op. Weerloos, zoals alles wat van waarde is. De « kast » speelt een prominente rol in het verhaal.

Het eerste puzzelstuk

De trigger van dit inzicht komt uit een video van en over iemand die « uit de kast komt ». Je kan die prachtige getuigenis hier bekijken.

Een scharniergegeven in dit verhaal is « comfort ». Hoe comfortabel voel je je bij jezelf ? Hoeveel investeer je en/of geef je op van jezelf, zodat anderen zich comfortabel zouden voelen, of op zijn minst niet oncomfortabel? « Uit de kast komen » gaat volgens die getuigenis onder andere daarover. Zolang je je geaardheid verborgen houdt, voel je je niet comfortabel bij jezelf. Op het moment dat je « uit de kast komt », zijn er wellicht mensen die zich oncomfortabel gaan voelen bij jou.

Het zelfrespect en de moed die uit de getuigenis spreken, raken mij diep. Ze inspireren mij ook om innerlijk naar mijn eigen « kast » te wandelen. Als hetero cisvrouw, word ik zelf niet met de uitdaging geconfronteerd om over mijn geaardheid of gender buiten de meerderheid te vallen; en toch zijn er aspecten van mezelf die ik gemakkelijker in het vitrine-stuk van mijn spreekwoordelijke kast leg, andere die ik het liefst in de geheime dubbele wand verstop. Dat besef zorgt bij mij voor nog meer respect dan ik al voelde voor de getuige uit de video. Zoveel waardige moed…

Het tweede puzzelstuk

In diezelfde periode sluit ik aan bij een groep experten om te brainstormen over een project. We staan samen rond de wieg van het project, als een groep feeën en magiërs die er hun beste toverwensen over uitspreken, elk met eigen unieke gaven die het project mee vorm geven. De uitwisseling van informatie en ideeën en de groei die daaruit ontstaat, geven mij een warm en voldaan gevoel. Elke deelnemer brengt het beste van zichzelf op de virtuele tafel. Elke deelnemer is zo geïnspireerd dat ie gewoon « alles uit de kast haalt ». Machtig!

Mijmerend na deze intense sessie van een viertal uren, stel ik vast dat ik inderdaad alles uit de kast kon en mocht halen. Het ging over taal, over technologie, over marketing, over relaties, over coaching, over systemische samenhang, over spiritualiteit zelfs… kortom, over de meest uiteenlopende onderwerpen waar ik mij in mijn leven al onledig mee hield, professioneel en persoonlijk. En werkelijk vanuit elk van die domeinen heb ik aan de groep en het project iets kunnen en mogen aanreiken dat « van waarde was, zo weerloos ». Ik voel me dan ook diep dankbaar voor deze ervaring. Dat ik mij zo heb mogen voelen. Dankbaar aan de groep, aan het project, en aan mezelf. Aan de bijzondere vriend die dit alles in gang heeft gezet.

Het derde puzzelstuk

Een intens gesprek van enkele dagen eerder dwarrelt binnen terwijl ik hierover mijmer. Het thema van dat gesprek was (intieme) relaties, en een vriendin vroeg mij toen : « Hoe wil jij je voelen? » Dat kwam stevig binnen. Ik kon daar niet meteen op antwoorden. Veeleer jongleerde ik met ideeën en overtuigingen over relaties, en met praktische voor- en nadelen allerhande. Maar hoe ik mij erbij wil voelen? De vraag laat me sindsdien niet meer los en ik pas ze ook toe op andere contexten. Stilaan ontdek ik hierin een ongelooflijk krachtig en betrouwbaar innerlijk compas, dat ergens in de geheime dubbele wand van mijn kast verborgen lag.

Met dat compas stel ik vast dat ik ontzettend genoten heb van de brainstorming waar ik het net over had. Dat ik mij toen voelde zoals ik mij echt wil voelen bij een project. En ook dat ik helemaal in mijn sas ben als ik tolk, omdat ik simultaan alles uit de taal- en kenniskast moet halen, maar er ook niet echt bij mag gaan nadenken want dan struikelen de woorden over elkaar in mijn hoofd. Alles uit de kast halen, maar wel in de flow. Een gekke paradox. Een vriend wijst mij er fijntjes op dat ik hier een aanknopingspunt aan heb als het over vasthouden en loslaten gaat, over controle. Dat ik van mezelf dan wel mag denken dat ik een controlefreak ben, maar dat ik dan toch kies voor een job waarin ik helemaal in de flow moet gaan. Patat, de nagel op de kop!

Midden in de chaos krijg ik aldus pareltjes aangereikt, die mij de nodige moed en geduld geven. Innerlijk sta ik voor mijn « kast » en overloop ik wat ik zonder aarzelen of zelfs met bombarie in de vitrine leg. Wat ik toch maar liever onderin verstop. Ik zie dat ik daar in het verleden best wel vaak verdriet over heb gevoeld, frustratie, onvrede. Allemaal oncomfortabel. Ik zie dat dit vaak ingegeven was door de overtuiging dat ik het de ander niet oncomfortabel mocht maken en hoe dit keer op keer mislukte. Het werkt gewoon niet zo, omdat het comfort van de ander niet in mijn handen ligt. Als ik mij oncomfortabel voel bij een persoon of situatie, dan ga ik naar binnen en onderzoek waar dit gevoel vandaan komt. Als een ander zijn oncomfortabele gevoel bij mij dropt, laat ik dat zonder meer toe en ga ik óók naar binnen om te onderzoeken wat ik aan dat gevoel van de ander kan veranderen. Ook al weet ik best dat ik dat niet kan veranderen, omdat het niet in mijn handen ligt.

Stap voor stap nodig ik mezelf dan ook uit om mijn eigen oncomfortabele gevoelens almaar meer te onderscheiden van die van de ander. Persoonlijke relaties waarin ik mezelf moet dimmen, een deel van mezelf moet verstoppen of ontkennen, passen gewoon niet bij mij. Ik heb dan ook de afgelopen tijd mensen die dicht bij mij stonden naar een plek op een grote(re) afstand laten opschuiven. Dat voelt helemaal goed. Dat maakt plaats en ruimte vrij voor mensen voor wie ik mezelf niet moet amputeren van stukjes van wie ik ben. Mensen bij wie ik alles uit de kast mag halen. Die ook weten dat ze bij mij alles uit de kast mogen halen. Mogen hé, niet moeten. Nooit moeten. Het gaat wel degelijk over ont-moeten!

Ik merk in mijn leven dat mensen die mij raken en die ik raak, meer en meer fragiel durven te zijn. Niet kwetsbaar, fragiel. Elk fragiel verhaal waar ik getuige van mag zijn, omdat het mij wordt verteld in vertrouwen, neem ik dankbaar in ontvangst als een geschenk. Holding sanctuary for the fragility.

Als ik alles uit de kast haal, dan ben ik fragiel. Weerloos. Van waarde. Jij ook. Wij allemaal. Daarom, als afsluiter, deze uitnodiging: “download de sanctuary-app” in je hart, en luister deemoedig naar het fragiele in de ander. Telkens als jij dit doet, en ik dit doe, hoe vaker wij dit doen, hoe minder breuklijnen ons van elkaar nog zullen kunnen scheiden.

In La’kech – jij bent een andere ik.

Heel graag tot binnenkort!

Luz Alma Nahualli