Bijna drie maanden geleden schreef ik de laatste blogpost over mijn virtuele aankomst in Santiago de Compostela. Intussen pelgrim ik verder en verken ik innerlijk het thema dat zich aandiende: leren thuiskomen.
Dat er zoveel tijd over gaat eer ik weer aan schrijven toekom, heeft twee redenen. Enerzijds heb ik veel “vrije” tijd besteed aan de eerste roman die ik heb gepubliceerd (in het Frans). Anderzijds sabbel ik al even op een zinnetje, als was het een stokje zoethout waar het sap niet uit wil komen. Ik wil er absoluut iets over schrijven, maar wat? Het blijft me ontglippen… Het zinnetje luidt: “Ik ga naar huis en ik laat los.”
Omkering
Die zin is eigenlijk ontstaan door een omkering. Misschien heb je ooit het spelletje gespeeld: “Ik ga op reis en ik neem mee…” Het was een groepsspelletje. De eerste stopte een voorwerp in een denkbeeldige koffer of rugzak, de volgende herhaalde dit voorwerp en voegde er een nieuw aan toe, enzoverder. Het trainde je geheugen en bracht vaak grote hilariteit door de keuze van de voorwerpen.
Op een manier stond het eerste deel van mijn pelgrimstocht duidelijk in het teken van “Ik ga op reis en ik neem mee…” Stap voor stap (kan het toepasselijker?) ontdekte ik wat mij hielp om de uitdaging aan te gaan die ik mezelf had gesteld. Welke uitrusting had ik nodig, op welke manier kon ik mezelf blijven motiveren, wanneer had ik nood aan zelfliefde en begrip, wanneer aan een stevige duw in de rug? Geregeld kwam de vraag bovendrijven of ik mezelf wel als een echte pelgrim mocht beschouwen. Het antwoord varieerde met mijn gemoedsgesteldheid.
Enkele weken terug stond mij dan ineens het gevoel voor ogen dat ik op de virtuele terugweg niet zozeer “op reis ga en meeneem”. Om de één of andere reden tolde het omgekeerde zinnetje als een spiraal door mijn hoofd: “ik ga naar huis en ik laat los.”
Spiraal
Langs een spiraal loop ik telkens weer tegen dezelfde thema’s aan. Een zoekopdracht op mijn eigen blog bevestigt dat het met “loslaten” niet anders is. Bij sommige teksten die ik herlees, denk ik: “Hoe cryptisch was dat? Ik moet het drie keer lezen vooraleer ik mijn eigen gedachtengang begrijp!” Even overweeg ik zelfs om de post gewoon te wissen.
Er is ook een tekst bij die mij helder en zacht maar nadrukkelijk een antwoord aanreikt: dankbaar – wijsheid – samen. Ik pluk er één zin uit die mij vandaag helpt om te doorgronden wat ik al die weken al probeer te vatten met “ik ga naar huis en ik laat los”.
Life is what happens while you’re busy planning it.
Vooruit, achteruit
Plannen is je gedachten vooruit projecteren, in een realiteit die je wil zien gebeuren maar die er nog niet is. Het is het spiegelbeeld van terugblikken: je gedachten achteruit projecten in een realiteit die je hebt meegemaakt maar die er niet meer is. Bij dat projecteren kan je naar hartenlust focussen op wat je maar wil. Als je het vergelijkt met het beeld van een roos, dan kan je focussen op de bloemblaadjes, de geur, de doornen, de knop, de verwelking… Jij kiest. Jij vergroot zelf die dingen uit zoals je dat wil. Je kunt een toekomst projecteren van rozengeur en maneschijn of donker als de nacht. Je kunt je geschiedenis evengoed onder een grimmig of vrolijk licht beschouwen.
Die projecties vertekenen ook de manier waarop het nieuwe zich aandient. Het hier-en-nu tegemoettreden als een onbeschreven blad, vind ik namelijk aartsmoeilijk. Wandelen in de natuur helpt mij om dat te doorvoelen. De eenvoud waarmee de natuur gewoon is zoals ze is, staat in schril contrast met de projecties die ik meedraag. Door dat contrast voel ik beter welke overtuigingen ik meedraag. Het toont mij wat ik op dat witte blad invul en hoe mij dat belet om onbevangen in het leven te staan.
Ineens staat het mij helder voor ogen: ik wil stap voor stap alles loslaten wat mij belet om onbevangen in het leven te staan. Ik ga naar huis en ik laat los… een overtuiging, een litteken, een herinnering, een overleden dierbare, een heengegane vreugde, een verlorengegane wens of droom,… Telkens ik iets loslaat, wordt de lijst korter in plaats van langer. Mijn geheugen wordt als het ware gewist. Het voelt alsof ik mijn bril poets, en helderder kan kijken. Hoe meer ik wis, hoe intenser ik ervaar dat ik gewoon een voet voor de andere zet en open sta voor het onbekende. Telkens ik daarin slaag, ben ik onbevangen thuis bij mezelf. Ik heb nog 1 465 km voor de boeg tot “thuis”. Stappen zat om hier elke keer opnieuw bewust naar te kijken, om net iets meer onbevangen thuis te komen. Ik ga naar huis en ik laat los…
Leave a Reply