Wanderlust

Transformatie: door stil te staan bij de dingen, of door in beweging te komen? Misschien is het beide…

Laat ik maar beginnen met een bekentenis: na iets meer dan een jaar vrijwel dagelijks wandelen, ben ik zowaar “verslaafd”. Een dag zonder stappen voelt oncomfortabel aan. Zelfs tegen lusteloosheid werkt een stevige tocht als een doeltreffend medicijn.

Soms kom ik er niet toe. Op die dagen benijd ik hondenliefhebbers: zij “moeten” wel buiten, voor hun trouwe makker. Als ik super lastig ben, moet een wakker stukje van mij het lusteloze in de kraag vatten en streng toespreken: “Hup, naar buiten!” Lukt niet altijd …

Wandelen is mij dus eigen geworden. Fysiek wandelen dan, want innerlijk ben ik al vele jaren onderweg zowel door de lieflijke als door de onherbergzame streken van mijn universum. Beide tochten, innerlijk en in de natuur, weerspiegelen en versterken elkaar. Zo binnen, zo buiten: ik heb daar wel al vaker over geschreven, hé. In posts zoals Eerst water, Abre los ojos, of Rechtsomkeer.

Sinds ik op 11 juli letterlijk een virtueel eindpunt bereikte en terug naar huis begon te stappen, is het figuurlijke thema “thuiskomen” in al zijn facetten duidelijk aan de orde. Thuiskomen bij mezelf, in mijn huis, in mijn tuin, bij enkele zorgvuldig uitgekozen medereizigers/wandelaars. De dynamiek tussen schijnbaar tegengestelde pareltjes in mijn leven schittert: alleenzijn-samenzijn, rust-actie, vrijheid-verbinding,…

Daarbij helpt mijn dagelijkse ochtend- en avondmeditatie. Ik was al jaren op zoek naar een manier om meditatie in mijn gewoontes te verankeren. In februari ontdekte ik Transcendente Meditatie en momenteel is dat voor mij de allerbeste methode. Deze eenvoudige techniek brengt oriëntatiepunten in mijn dag, rust, tijd die ik voor mezelf neem, een groeiend contact met mijn gevoelens en emoties, … en heel veel energie.

Dag na dag verankert mijn pelgrimstocht, ondersteund door de TM, de “Demut” in mij. Toevallig ( 😀 😀 😀 ) schreef ik voor het eerst hier op deze blog over “Demut” in de post De reis begint … (10 maart 2018, de tijd vliegt!):

“Ik daag mezelf uit, dag na dag, om telkens weer demutig stil te staan bij wie ik ben, hoe ik mij voel, hoe ik reageer, wat ik doe. Stil te staan bij de momenten waarop ik allesbehalve deemoedig ben ook :).”

Opvallend toch, hoe ik destijds twee keer “stilstaan” gebruikte, waar nu Wanderlust voor in de plaats is gekomen: de aanhoudende drang om te voet de natuur en de wereld in te trekken, ver weg of dichtbij (vrij vertaald uit de definitie van de Duden).

Ook innerlijk ben ik in beweging gekomen. Dient er zich een emotie of gevoel aan? Ik wandel erdoorheen en laat het door mij heen wandelen. Soms is het eerder razen, sluipen, schuiven, of nog: verdwalen. Maar bevriezen is uitzonderlijk geworden. Oef.

Als ik vanuit de huidige, bruisende periode terugblik naar de tijd van “stilstaan” bij de dingen, stel ik vast dat ik toen één voor één zaken opgepakt heb die ik meesleepte in mijn rugzak. Stenen uit het verleden (gevoelens en emoties die niet door mij heen waren gewandeld) brachten verstarring. Op een bepaald moment was mijn rugzak licht genoeg om in beweging te komen. Nu kan het, nu is het ook het meest heilzame voor mij.

Het “stilstaan bij” en “bewegen doorheen” zijn twee verschijningsvormen van eenzelfde proces: het afpellen, laag na laag, van wat geen wezenlijk deel (meer) uitmaakt van wie ik ben. De opkuis van het “stilstaan bij” heeft veel ruimte gemaakt en mij kracht gegeven. De dynamiek van “bewegen doorheen” beperkt het aantal nieuwe stenen die ik in mijn rugzak laadt.

Mijn virtuele tocht naar huis is nog 1 677 kilometer lang. Ik ben al nieuwsgierig wie en wat er nog allemaal op mijn pad komen :).