De laatste weken was ik op een nieuwe manier onderweg op mijn Pelgrimstocht. Ver van de (sociale) media ontvouwt het leven zich voor mij in meer echtheid en eenvoud. Niet dat ik de realiteit van het corona-gebeuren uit mijn leven kan weren. Maar het gedoe errond, dat wel. Grotendeels toch.
De laatste tijd ben ik innerlijk maar ook letterlijk onderweg. Sinds 13 juli ging ik op aangeven van mijn oudste dochter de Covid-challenge aan: 100 km stappen tussen 13 juli en 9 augustus. De medaille is binnen 😊.
Wandelen voor de Covid-challenge, samen met mijn innerlijke “Pelgrimstocht naar Paradijsegem” ‑ die ik in februari 2018 al aanging ‑ en de wens om de echte Pelgrimstocht naar Santiago te stappen, bracht mij op het idee om virtueel te stappen naar het startpunt van de Camino Francès, Puente la Reina. 1.120 km. Telkens als ik ga wandelen, houd ik de afstand bij in een Excel-file, sinds onze Nationale Feestdag.
Onderweg heb ik vaak mijn fototoestel mee. Twee vliegen in een klap: mijn passie voor wandelen én voor fotografie. Als je benieuwd bent naar mijn foto’s, die vind je op mijn dedicated website. Geniet van de fotowandelingen!
Kortom, ik stap (veel) en dompel mezelf onder in de wondermooie natuur. Sommigen beweren dat je buiten jezelf de context oproept die jouw innerlijk weerspiegelt. Als dat waar is, is het in mij een mooie, rijke, weelderige wereld. Al voelt het zeker niet alle dagen zo 😉.
Nu viel mij deze ochtend eens te meer op hoe weinig wandelaars en joggers er links van de baan stappen of lopen. Daar heb ik onderweg over gemijmerd. Ook dat weerspiegelt iets van mijn innerlijke wereld, maar hoe dan?
Zelf loop ik namelijk altijd links van de baan. Ik heb dat als kind zo geleerd van mijn oma. In de zomer woonden mijn grootouders in een landelijke gemeente waar we samen met mijn oma naar de boerderij wandelden om eitjes en patatjes te kopen, na het avondeten met mijn oma naar de Scheldedijk wandelden, met mijn oma en opa naar de kerk wandelden voor de zondagse eucharistieviering. Dat moest altijd links van de baan, behalve als de baan een bocht naar links maakte.
Ik was als kind altijd nieuwsgierig naar het waarom van de dingen. Mijn oma legde me uit dat je als voetganger links van de baan aan de kant loopt waar het verkeer op je afkomt en dat het daarom de veilige kant. Behalve in een bocht naar links, dan moet je voorzichtig dwars oversteken ruim voor die bocht, tot je veilig voorbij die bocht weer naar de linkse kant gaat.
Omdat ik het begreep, wist ik ook precies hoe ik het moest doen als ik alleen op wandel was. Naar de Mariagrot bijvoorbeeld. Al ben ik niet zo zeker dat het mocht van mijn oma, alleen naar die grot gaan. Maar ik deed het toch, en omdat ik het “juist” deed, vond ik persoonlijk dat het dan maar moest mogen. Een beetje (?) rebel was ik toen al, al was ik nog maar een duim hoog.
Blijkbaar ben ik als links-wandelaar nog altijd een beetje rebels. Onderweg zie ik namelijk vooral mensen die rechts van de baan lopen en joggen. Af en toe krijg ik zelfs commentaar van wielertoeristen (iemand gaf ze de soms best toepasselijke naam “wielerterroristen”). Of een boze blik van een jogger of wandelaar. En toch wijk ik er voor geen goud ter wereld van af, omdat ik vind dat ik om gegronde redenen de veilige kant van de baan kies. Dat er vandaag maar weinig mensen zijn die dat weten en/of ernaar handelen, is niet mijn probleem. Een houding die mijn jongste dochter best wel kan irriteren als we samen wandelen 😊. Heel af en toe is er ook een gezichtsmaskervrije ziel die zelf ook links wandelt. Dan glimlachen we naar elkaar. Heerlijk.
Hoe weerspiegelt dit nu mijn innerlijke gevoelswereld in deze periode? Voet bij stuk houden, ook al ben ik de tegen-de-stroom-in-wandelende-ziel. Hm, dat ervaar ik als heel toepasselijk. Vooral omdat het niet zomaar voet bij stukken houden is, maar een geïnformeerde keuze die ik maak. En laat ik nu net dat de laatste tijd heel vaak missen in mijn medemens. En laat ik mij nu gemakkelijk ergeren aan de medemens die zijn interpretatie beleeft (rechts wandelen, mijn links-wandelen als “fout” ervaren,…). Het is een hele oefening om die ergernis te voelen, te benoemen voor mezelf, en dan te laten voor wat ze is. Het stuk in mij dat zo graag aan die ander met zijn of haar overtuiging zou willen uitleggen waarom ik een andere mening ben toegedaan, roert zich danig. Niet om die persoon van mijn gelijk te overtuigen, daar heb ik geen boodschap aan. Elk zijn waarheid. Enkel om mij ervan te vergewissen dat die andere persoon mijn waarheid respecteert. Telkens weer heb ik daar behoefte aan. Voelen dat dit stuk van mij er mag zijn, maar dat het daarom nog niet zijn zin moet krijgen, is best wel een stevige oefening.
Door links wandelend mijn eigen Pelgrimstocht verder te zetten, en mijn andersdenkende medemens zijn eigen tocht te laten vervolgen, oefen ik dagelijks de houding die ik ook in het hele corona-gebeuren wil neerzetten. Geïnformeerde keuzes maken, zorg dragen voor mijzelf en voor mijn medemens, en de ander in zijn of haar waarheid laten. Ver weg van de discussies, de oordelen en verwijten in alle mogelijke richtingen. Ik voel hoe het rommelt in mijn onderbuik als ik ongemaskerd fietsend een gemaskerde fietser kruis. Ik merk hoe ik naar het oordeel spied dat misschien uit de blik van de gemaskerde spreekt. Ik stel vast hoe vaak ik innerlijk verzwak omdat ik afkeurende blikken of zelfs een opmerking vrees, omdat ik de kans zou willen om tekst en uitleg te geven en in discussie te gaan, hoe ik mijn energie terug op moet krikken om gewoon bij mezelf te blijven. Ik hoor hoe vaak ik mezelf innerlijk telkens weer met tekst en uitleg verantwoord over de keuzes die ik maak en waarom. Symbolisch helpt het mij om te oefenen in links-wandelen en daarbij de ander in zijn waarheid te laten.
(Links-)wandelen heeft een helende werking omdat er ontzettend veel om mij heen is dat lak heeft aan die hele heisa die wij mensen in het leven hebben geroepen. Ik zoom met mijn fototoestel in op een kauw die hoog in een boom in gesprek lijkt met de maan. Met mijn rug naar de opkomende zon vang ik het beeld op. De koelte van de dageraad voelt zalig. Verderop zie ik een hert door het veld rennen, met die unieke hertesprongen op de vlucht voor mijn mensengeur. Daarna word ik verrast door een ijsvogeltje dat pijlsnel naar het water suist. De dag is intussen helemaal opgestaan, de koelte ebt weg. Het wordt een warme zomerdag. Even ben ik helemaal hier en nu verbonden met het leven zoals het is. Het leven, dat tegelijk ontzettend krachtig en broos is. Net als ik tegelijk ontzettend krachtig en broos ben. Ten volle die kracht voelen, mij ten volle bewust zijn van die broosheid, dat is de rode draad doorheen mijn keuzes in het leven. In elke etappe van mijn Pelgrimstocht naar Paradijsegem. Nu ook in elke etappe virtueel op weg naar Puente la Reina.
We zijn allemaal op de een of andere manier pelgrims van het leven, niet? Ik wens jou van harte een boeiende pelgrimstocht. Dat je ervan mag genieten op jouw manier. Met als rode draad de waarden en de keuzes die jij maakt.
Tot gauw 😉.
Leave a Reply