[La version en français de ce texte est disponible, cliquez ici.]
Wat een crisis maken we mee, hé! Ik geef toe, ik had het de laatste dagen knap lastig met de verregaande maatregelen in het teken van het coronavirus. Eerst met de maatregelen genomen door de klanten van het bedrijf waar ik voor werk, en die toch een stevige impact hebben. Dan, op mijn verjaardag nog wel, met de maatregelen die de regering aankondigde om de verspreiding van het coronavirus af te remmen.
Zoveel vragen
Ik mag dan een doorwinterde media-schuwe Einzelgänger zijn, het hele gedoe trok stevig aan mijn mouw, en ik wist er mij geen blijf mee. Is de situatie wel zo ernstig dat dergelijke maatregelen nodig zijn? Hoe zal dit alles ons leven en onze economie beïnvloeden? Wie gaat de rekening betalen van dit alles? Ik werd steevast in de mallemolen van informatie en desinformatie gezogen. Wat kun je nu als enkeling doen, vroeg ik mij af? Je handen wassen en thuisblijven, is dat het?
Omdat ik het puntje van mijn neus eerder beschouw als het begin van een ontdekkingstocht dan als het einde ervan, ging ik verwoed op zoek naar informatie die mij betrouwbaar leek en die kon verklaren waarom we hierdoorheen gaan zoals we erdoorheen gaan. Maar die zoektocht hielp echt niet om in het oog van de storm een innerlijke plek te vinden waar rust zou zijn, waar ik het vertrouwen zou vinden dat die storm zal overwaaien. Terwijl ik me ten zeerste bewust ben van de noodzaak om dat gevoel van sereniteit terug te vinden, wil ik voorkomen dat irritatie, stress en/of angst mijn immuunsysteem zouden ondermijnen. Toch kon ik het niet laten, en bleef ik zoeken naar betrouwbare bronnen. Ik heb er intussen heel wat gevonden, zie onderaan enkele links naar boeiende bijdragen.
Het waarom
Als ik het nu heel gebald samenvat voor mezelf, dan komt het hierop neer: noch wijzelf als individuen, noch ons gezondheidssysteem, zijn afdoende gewapend om nu het coronavirus het hoofd te bieden als we het zijn gang laten gaan. Het gezondheidssysteem wil nu broodnodige tijd winnen om zich beter te wapenen en om intussen te kunnen vechten voor het leven van de kwetsbaarste patiënten met de middelen die voorhanden zijn. De kostprijs hiervan: de hogervermelde maatregelen. Op die manier kunnen we als maatschappij de opmars van het virus afremmen, voorkomen dat de kwetsbaarste patiënten niet zouden kunnen worden geholpen tot hun lichaam de nodige antistoffen aanmaakt, en op die manier redden we levens. Het waarom van de maatregelen is mij duidelijk.
Weerstand, maar tegen wat?
En dan komt de volgende vraag bovendrijven, die mij toelaat om na het koortsachtige zoeken naar informatie terug tot mezelf te keren: wat toont dit alles mij als mens? Wat zie ik in de spiegel van mijn eigen weerstand en ongeloof? Weerstand, maar waartegen precies? Sta me even toe om de drama Queen uit te hangen om hierop te antwoorden: mijn leventje staat on hold! De hele toestand noopt mij om kritisch te evalueren of elk aspect van mijn leven nu wel of niet door kan gaan: mijn weekendplannen vallen in het water, heel wat tolkopdrachten, waar ik zo van geniet, worden van de agenda gehaald, geplande uitjes moeten worden uitgesteld, zwemmen zit er voorlopig niet in, noem maar op. De lijst is indrukwekkend. Ik geef dat allemaal echt niet graag af, dus er moet wel degelijk een gegronde reden voor zijn.
Nu ben ik er niet de persoon naar om de treurwilg uit te hangen, hoe mooi die boom ook mag zijn, zeker in de lente met zijn frisgroene blaadjes. Ik ben een onverbeterlijke optimist. Ik zoek in alles een aspect dat “goed” voelt. Waar in godsnaam verstopt het zich in dit verhaal, vroeg ik me af? Deze middag, in de keuken, ging er plots een lichtje branden. Heel miniem op zich hoor, triviaal zelfs, maar toch, er ging een lichtje branden. Ik had net soep gemixt en schonk mezelf een dampende kom soep uit. En ik voelde… dankbaarheid.
Dankbaarheid
Dankbaarheid voor een kom soep. Ja. En vandaaruit: intense dankbaarheid voor al die aspecten van mijn leven die nu even on hold staan. Het is zo vanzelfsprekend allemaal, dat ik daar onvoldoende bij stilsta, merk ik op. Hoe fijn het is om een dierbare te omhelzen. Hoe luxueus om elke dag naar de winkel te wandelen en intussen te mijmeren over wat ik voor mezelf ga klaarmaken straks. Hoe praktisch het is om hoofdzakelijk van thuis uit te werken als ik vertaal of reviseer. Hoe verrijkend het is om vergaderingen en evenementen allerhande te mogen tolken. Hoe zalig het is om ’s ochtends om kwart voor acht mijn zwemgerief mee te graaien en olijk naar het zwembad te wandelen. Hoe mooi het is om, na een lange lesdag, mijn dochter thuis te verwelkomen en te vragen hoe haar dag verlopen is. Of ze nu met een brede glimlach honderduit vertelt of op de toppen van haar tenen loopt omdat haar planning in het honderd werd gestuurd door een opdracht of feedback. Kortom, hoeveel vrijheid ik geniet om mijn leven te leiden zoals ik het wil, en hoeveel verbondenheid ik in mijn leven ervaar. Wat een zegen, is het niet, dat we met zovelen over telefoons en over internet beschikken om met elkaar in contact te blijven, ondanks de situatie! Dankbaarheid ook voor de experts die klare taal spreken. Dankbaarheid voor de helden uit de gezondheidssector, die op de eerste rij staan om dit hele verhaal het hoofd te bieden.
Hoop
Samen met die diepe dankbaarheid, komt er ook hoop bovendrijven. De hoop dat we elk voor onszelf en als maatschappij zullen durven stilstaan bij datgene waarmee we nu geconfronteerd worden. Van al hetgeen nu niet vanzelfsprekend is of juist wel, wat willen we daarvan onthouden, behouden, voeden of juist tegengaan en wegwerken? Op een manier wordt nu de mallemolen een halt toegeroepen. Kunnen en durven we ons straks afvragen of we het op bepaalde vlakken misschien met minder kunnen doen? Minder reizen? Minder pendelen? Minder shoppen? Kunnen en durven we straks tijd en energie investeren in die zaken die we nu noodgedwongen moeten parkeren? Echt menselijk contact? Zullen we ons eerlijk kunnen afvragen hoe we ons gezondheidssysteem beter kunnen voorbereiden op een volgende epidemie van eender welke aard? Zullen meer mensen die het kunnen, misschien kiezen voor telewerken, en zo de druk op hun leven en op het milieu van het dagelijkse pendelen verlagen?
De dankbaarheid voor alles wat ik in mijn leven heb, heeft mij de sereniteit gegeven die ik nodig had. De hoop dat de huidige, straffe maatregelen straks in sommige opzichten tot positieve evoluties zullen leiden, geeft mij moed. Moed en dankbaarheid die mijn hart weer laten openbloeien, en de weerstand doen smelten als sneeuw voor de zon gaat. Terwijl er zoveel in lock down gaat, geeft dat openbloeiende hart mij een krachtiger dan ooit.
Ik wens jou van harte hetzelfde toe, lieve lezer.
Tot binnenkort <3
Enkele bronnen – in het Engels 😉
Alanna Shaikh – global health expert
How to flatten the curve – Washington Post – met leerrijke animaties 😉