18 augustus – Hélène – Leen

Vandaag is het de naamdag van mijn mama. Hélène, Leen. Mijn tweede voornaam ook.

Haar foto staat op de schouw. Haar naamkaartje, gekalligrafeerd door mijn schoondochter, staat erbij. En ook een trosje elzenvruchten, drie sneeuwwitte rozen die zachtjes verwelken, en een pluimpje dat gisteren uit de hemel viel in de handen van een dierbare vriendin die het mij gaf: “Je mama laat weten dat het goed was.”

Negen dagen geleden is mijn mama van ons heengegaan. 9 augustus, de verjaardag van de zoon van mijn broer. Gisteren hebben we afscheid van haar genomen samen met familie en vrienden. 17 augustus: de verjaardag van een vriend die mij heel dierbaar is. Vandaag begint een volgende etappe van het rouwen. 18 augustus: haar naamdag. Het leven lijkt de laatste dagen nauw verweven met wie zij is geweest…

Haar kinderen, kleinkinderen, achterkleindochter, zussen, schoonbroers, neven en nichten, oud-collega’s, vrienden, bekenden waren gisteren aanwezig, allemaal samen op een mooie plek, onder een zachtwitte tent in een tuin. Sereen, oprecht, intens. Veel mensen die er niet bij konden zijn, reisden in gedachten mee.

We werden als kinderen de afgelopen week omringd door mensen die ons professioneel een bedding hebben gegeven waarin dit alles mogelijk was. Ik ben ze stuk voor stuk intens dankbaar: Karine, Annelies, Lawrence, Peter.

De eerste dagen zei en schreef ik aan een paar mensen: rouwen kan voor mij met -au- worden geschreven. Het haalt zoveel gevoelens en emoties naar de rauwe oppervlakte van je hart. Het maakte mij kwetsbaar. Emoties kwamen en gingen als golven. Vandaag voelt het iets minder rauw. Er ligt een balsem van diepe verbondenheid met talloze mensen over dat rauwe oppervlak. De golven komen en gaan nog altijd, in een liefdevolle bedding nu.

Ik ervoer de afgelopen dagen als de eerste stappen op een spiraal naar binnen. Naar de kern van wat mijn moeder mij in dit leven als nalatenschap heeft meegegeven. Ik herinner mij dat het maanden, jaren duurde vooraleer ik na het heengaan van mijn vader die spiraal gelopen had en het gevoel had bij de kern gekomen te zijn. Het zal geduld en toewijding vragen om die spiraal nu voor mijn moeder te lopen.

Onderweg raap ik herinneringen op. Een glimlach hier, een traan daar. Een litteken dat na jaren heel even weer bloedt. Allemaal stukjes van de puzzel. Alles wat is geweest en alles wat niet is geweest, heeft mij mee de kracht gegeven die ik vandaag heb. Daar ben ik mijn moeder dankbaar voor. Een inzicht dat ik plukte omdat Karine mij erheen leidde.

Meer dan ooit gaat mijn liefde en toewijding naar de mensen die (een stukje) met mij meereizen in het leven. Mensen die mij steunen, mij omringen met liefde en genegenheid. Stuk voor stuk prachtige mensen. Meer dan ooit wil ik met volle teugen genieten van elke dag, elke zonnestraal, elke stortbui… elke regenboog. Meer dan ooit kies ik bewust voor alles wat mijn leven rijk en waardevol maakt.

Om het met de woorden te zeggen die een dierbare tante ons uit het verre Griekenland gaf: Ζωή σε μας!