Broeder Portier

De voorbije weken waren een emotionele rollercoaster. Voor mij is het in zo’n periode belangrijk om te observeren wat er allemaal in mij gebeurt. Ik ontdek zo hoe ik innerlijk functioneer. Omdat dat innelijke functioneren bewust wordt, begrijp ik niet alleen de mechanismen in mij, maar ook hun ontstaansgeschiedenis. Dankzij dat bewuste observeren, geef ik mezelf de vrijheid om een innerlijk mechanisme te bevestigen of te vervangen door een nieuw. Dat “vervangen door een nieuw” is vaak erg spannend. Het is als het ware een nieuwe versie van mezelf die ik leer neerzetten.

Ontmoeting met Broeder Portier

Zo ontmoette ik een week of vijf geleden op mijn innerlijke toneel een belangrijk personage. Ik vind het altijd handig om die een betekenisvolle naam te geven. Deze keer: Broeder Portier. Het werd ook stilaan tijd dat ik die zou ontmoeten. Ik vertel even hoe dat komt.

Jaren geleden ben ik het pad opgegaan van de zelfontplooiing. De manier waarop ik functioneerde bracht mij geen voldoening (meer), ik wou anders in het leven staan. Op dat pad ontmoette ik verschillende mensen die emoties en gevoelens raakten die diep in mij verborgen waren. Alleen was het voor mij verre van vanzelfsprekend om die gevoelens ook toe te laten. Zo stelde ik vast dat ik wel voelde, maar dat er een decalage zat op dat voelen.

Stel, ik voelde bij een situatie of een ontmoeting kwaadheid, ergernis, frustratie… Dan functioneerde ik in de situatie zelf vanuit een patroon van betamelijkheid. Het kon soms enkele uren, zelfs enkele dagen duren, vooraleer ik contact kon maken binnenin mezelf met de werkelijke gevoelens en emoties. Als ik die dan wou aankaarten, kreeg ik vaak het deksel op de neus: waarom haal je oude koeien uit de sloot? Tja, die koe had er dus al die tijd over gedaan om uit die sloot te klauteren. Wist ik veel.

Toen ik dat doorhad, begon ik mezelf hierin te observeren. Ik wou meer en meer meteen contact kunnen maken met de gevoelens en emoties in mij, en op het moment zelf kiezen hoe met die gevoelens om te gaan. Zoals zo vaak als ik een weg insla, had het Leven stevige oefenmomenten voor mij in petto. Mondelinge examens, de allereerste tweede zit van mijn leven (en ik ben vijfitg 😊), een band met een vriend die laveerde tussen wat ik en hij erbij voelden met veel onduidelijkheid, en mijn moeder die plots snel achteruit begon te gaan. In al deze situaties probeerde ik trouw te zijn aan mezelf, aan de intentie om op het moment zelf te voelen wat ik voel.

De taken van de Broeder

Zo ontmoette ik op een bepaald moment dus die Broeder Portier. Dat is een stuk van mij dat emoties en gevoelens aanstuurt, zowel hetgeen mag binnenkomen als hetgeen ik naar buiten toe mag tonen. Die man draait overuren, zag ik meteen. Hij is de godganse dag in de weer geweest, jarenlang, om mij af te schermen van indrukken van buitenaf. Hij loodste die rechtstreeks naar de zolder of de kelder. Om later naar te kijken. Vandaar die oude, klauterende koeien dus. Hij is ook de godganse dag in de weer geweest om emoties en gevoelens die ik voelde, bij de uitgang als onbetamelijk tegen te houden en te verwijzen naar een soort wachtkamer. Dat mag er niet meteen zo ruw en krachtig uit, dat moet wachten. Resultaat: heel wat indrukken in kelder en zolder, en heel wat gevoelens en emoties in de wachtkamer. Het is dan ook logisch, ergens, dat ik veel tijd bij mezelf nodig had en heb. Want geregeld moeten zolder, kelder en wachtkamer opgepoetst worden.

In eerste instantie dacht ik dat ik Broeder Portier met pensioen zou laten gaan. Maar eerst wou ik met dat stuk van mezelf wel in gesprek gaan. Waarom doe je wat je doet? We zijn samen tot de vaststelling gekomen dat hij zijn werk met veel toewijding doet, maar dat ik hem een taak gegeven heb die in wezen niet bij hem hoort. Zijn eigenlijk taak is om de binnen- en buitengaande indrukken en emoties te screenen. Hij houdt mij op de hoogte van wat er gaande is. Alleen heeft hij mij lang geleden, toen ik kind was, zodanig veel zaken doorgebrieft waarmee ik mezelf geen blijf wist, dat ik hem de opdracht heb gegeven om zoveel mogelijk zaken rechtstreeks naar de kelder, de zolder en de wachtkamer te verwijzen. Toen heb ik hem dus een taak gegeven, die niet de zijne was. We kwamen samen tot de slotsom dat het goed zou zijn als Broeder Portier weer de job zou uitoefenen die de zijne is: screenen, en mij briefen. Maar de beslissingen wat te doen met welke indruk en emotie, die zou hij voortaan aan mij overlaten.

En dan nu: oefenen maar!

Oef, we waren allebei opgelucht. Nu, ik zei het al: als ik aan de slag ga met zo’n inzicht, kan ik er ook donder op zeggen dat het Leven mij oefenmateriaal zal geven. Om te testen of het wel allemaal snor zit, duidelijk is, verworven inzichten zijn.

Toen ik tegenover mijn moeder zat, die ontzettend veel pijn had en zegde het leven opgegeven te hebben, kreeg ik meteen een eindexamen gepresenteerd. Vijftig jaar kelder-zolder-wachtkamer-benadering op dat moment vervangen door “er helemaal zijn, met wat ik voel binnenkomen, en met de emoties en gevoelens die zich manifesteren”, het was allesbehalve Spielerei. Maar ik observeerde mezelf, Broeder Portier informeerde mij, en ik koos wat ik waarmee zou aanvangen. Ik wandelde buiten en intens verdriet lag in mijn handen, raasde door mijn hart. Ik heb dat even laten zijn. Toen kreeg ik een bericht van mijn zoon. Ik kon bij hem en zijn vriendin terecht om terug wat tot rust te komen. Dat is een van de vele rijkdommen die dit pad mij brengt: waardevolle mensen die er kunnen en mogen zijn om mij toe te laten mijn pad te gaan. Mijn kinderen en mijn vrienden ben ik daar ontzettend dankbaar voor. Bij deze, voor elk van jullie, en virtuele knuffel…

In dit hele gebeuren, en de vele andere oefeningen die ik geserveerd krijg om Broeder Portier zijn werkelijke taak te laten uitoefenen, terwijl ik zelf kies wat ik concreet doe met indrukken en gevoelens, heb ik weer nieuwe pareltjes van inzichten geraapt. Elke parel brengt een dieper verankerde rust. Een daarvan is zo ontzagwekkend voor mij, dat het meer een tempel uit pure edelsteen is dan een pareltje, eigenlijk. Het is het volgende…

Het innerlijke kind

Ontzettend vaak komt het hoofdstuk van het innerlijke kind aan bod in coaching, in therapie, in het “werken aan jezelf”. Heel vaak wordt het verwoord als: wat wil je nog van je vader/moeder, hengel je nog naar hun liefde of goedkeuring? De laatste paar jaren ergerde mij dat meer dan dat het mij vooruithielp. Als iets mij ergert, dan gaat er bij mij een vlagje op: te bekijken!

Ik had namelijk niet echt het gevoel dat ik naar de liefde van mijn moeder hengelde. Ik had in de afgelopen jaren helderheid ontwikkeld rond wie zij is, wie ik ben, en een gezonde (naar mijn gevoel) onafhankelijkheid gevonden. Naar mijn gevoel was de spreekwoordelijke navelstreng doorgeknipt. Ik heb van mijn moeder het leven gekregen, en daarbovenop alles wat ze mij kon geven. Ik had het gevoel dat ik daar klaar mee was. Toch speelden er soms dynamieken die dat leken te verzwakken. Waarom toch?

Mondeling examen voor een tienkoppige jury was een schitterende test. Bij het proefexamen was er een onverklaarbare stress in mijn stem. Ik beheerste de techniek, bracht het er goed vanaf, maar de stress was duidelijk hoorbaar. Waarom toch? Innerlijk voelde ik de kracht die nodig is om mijzelf niet ondergeschikt te maken aan het welbevinden van de jury. De jury is er om de prestatie te beoordelen, point-barre (zoals een Franse vriend vaak zegt). Nu, in de systemische benadering representeert de jury (de groep), de moeder. Dus: vanwaar die stress?

Mijmerend op mijn terras vroeg ik mij af of er dan toch een deel van mij was dat nog hengelde naar goedkeuring en liefde van de archetypische moeder. Alles in mij antwoordde “neen”, dat is het niet. Maar wat dan wel? Ik weet het niet! En als er iets is dat in mij een motor is voor verandering, is het dat wel: niet-weten. In stilte bij mezelf hoorde ik ineens een bijzondere vraag: wat als je innerlijke kind niet zozeer liefde wil krijgen, maar veeleer liefde wil geven?

Het werd even oorverdovend stil.

Op mijn innerlijke toneel stond het kleine meisje met haar handen vol liefde, haar hart overstromend, te treuren dat ze het niet mocht geven. Tranen liepen over haar gezicht. En over het mijne. Ik nam mij voor om op het werkelijke examen, een week later, bewust dat kleine meisje mee te nemen en haar uitdrukkelijk de toestemming te geven om de liefe te geven die ze voelde. Ik slaagde. Broeder Portier wist mij onderweg te vertellen dat het behoorlijk spannend was, maar ik sprak hem geruststellend toe: ik heb voor veel hetere vuren gestaan, het komt goed. En dat deed het ook.

Soms zou ik willen dat ik na zo’n ingrijpende innerlijke gebeurtenis een paar weken vakantie krijg. De tijd om na te genieten. Maar dat is zelden het geval. De motor in mij om steeds weer een schil van de ajuin af te pellen is zo groot, dat een afgerond hoofdstuk al meteen de eerste zin voor het volgende aangeeft. Dit keer was het niet anders. De aanzet voor dat volgende hoofdstuk kwam uit een boek dat ik op dat moment aan het lezen was, Love and Health, van Lama Lobsang. Daar stond ineens de volgende gedachte te pronken: liefde is niet iets wat je krijgt (check, zover ben ik), liefde is niet iets wat je geeft (oei, hoezo?), liefde is wat je bent. Pauze, boekje sluiten en mijmeren. Potdorie, zeg.

Een nieuw gesprek met Broeder Portier drong zich op. Wat dacht hij hiervan? Hij zweeg. “Je weet het,” zei hij. En hij gaf mij de ruimte om te ontdekken wat ik inderdaad al wist.

De cirkel is rond

De gedachte dat mijn innerlijke kind zou hengelen naar liefde, had ik kundig ondersteboven gekeerd om te zien dat mijn innerlijke kind verlangde om liefde te mogen geven. De cirkel was daarmee rond. De liefde kon in twee richtingen stromen. En omdat ze dat eindelijk mocht doen, kon doen in mij, kon ik ook stilaan helemaal belichamen hoezeer ik liefde ben, liefde adem, liefde uitstraal.

Hoe de ander dat ziet, zegt iets over hoe die ander in elkaar zit, in welk proces die ander zit. Soms ervaart die ander wie ik ben, wat ik zeg of doe, helemaal niet als liefdevol. Broeder Portier had dan in mij de neiging om mij aan te sporen om te sleutelen aan wie ik ben, wat ik zeg en doe, en tijdelijk te verbergen tot het sleutelwerk in orde was. Hij deed dat omdat ik hem die taak gegeven had. Omdat ik hem gevraagd had mij te beschermen. Omdat ik zo hard wou dat anderen mij steevast als liefdevol zouden zien.

Nu, als er een wet van zelfkennis met kop en schouders boven alle andere uitsteekt als houvast voor groei, dan is het wel deze: wat je om je heen wil zien, dat waarnaar je buiten jezelf verlangt, heeft heling nodig in jezelf. Met dat inzicht over liefde was het niet anders.

Hoe meer ik mezelf als liefdevol zie, hoe meer ik ontdek wie ik werkelijk ben, hoe meer ik begrijp welke emoties en gevoelens contact met anderen in mij oproept, des te meer omarm ik mijn liefdevolle zelf. Des te meer ook kan ik de reactie van de ander daarop, bij die ander laten. Dat is een stuk van het verhaal van de ander. Die reactie is een uitnodiging voor mij om te observeren hoe ik in elkaar zit, dat wel, een kans om zieke patronen in mij gezond te maken, absoluut. En daarom ben ik ook elke persoon die ik ontmoet intens dankbaar. Elke mens is een leermeester, of die dat nu weet of niet, bewust of onbewust in mijn leven brengt. Hoe meer ik mezelf zie, des te meer kan ik toelaten dat de ander mij ziet zoals die mij ziet, zonder daarom aan mezelf te moeten tornen. Dat “tornen” komt sowieso neer op stukken van mezelf naar de kelder, de zolder of de wachtkamer verwijzen. En geloof me, dat is behoorlijk vermoeiend. En contraproductief.

Ik ben hier om mezelf te zijn. Everyone else is already taken, toch?

Zo ben ik nu een goede verstandhouding met Broeder Portier rijker. En het inzicht dat ik liefde ben. Elke dag een beetje rijker. Of liever: elke dag een beetje bewuster van hoe rijk ik altijd al was. Schrijven voor mijn blog is een van de manieren waarop ik de vruchten van mijn innerlijke werk voor anderen beschikbaar maak. Ik hoop dat je ervan genoten hebt.

Tot later 😉.