De afgelopen weken, maanden zeg maar, is het behoorlijk druk geweest in mijn leven. Begin december vernam ik namelijk dat het huis waar ik de afgelopen elf jaar heb gewoond, zou worden verkocht. Als huurder voelde ik dat het tijd was om andere horizonten op te zoeken. Aangezien ik wel enige bescherming geniet als huurder, was ik in eerste instantie van plan om rustig naar een nieuwe plek uit te kijken. Maar dat was buiten de Grote Humorist gerekend: die had blijkbaar om de hoek van de plotse wending alvast een huisje klaarstaan, dat mij helemaal zou bekoren.
Op een paar dagen tijd besloot ik dan ook in december om toch sneller te verhuizen dan ik had gedacht. En intussen woon ik al in mijn nieuwe huis. Er staan nog wel wat dozen die nog moeten worden uitgepakt, maar alles samen is het al een gezellige, warme thuis geworden. Het enige minpunt dat er voor mij aan het huis was, is intussen ook veranderd. Er was een oude mazoutbrander, die geen lang leven meer beschoren was. De eigenares besloot om maar meteen aardgas te laten leggen. Het is nu heerlijk warm in mijn huis, met een centrale verwarming op aardgas.
Dat het allemaal zo snel is kunnen gaan, dat heb ik aan een aantal zaken te danken. En niet in het minst aan de steun die ik kreeg van talrijke mensen. Mijn kinderen, mijn vrienden, mijn vriend, iedereen stond klaar om mij te helpen inpakken, poetsen in het huis dat ik verlaten heb, verhuizen, uitpakken, organiseren en inrichten. Voor elke stap kon ik rekenen op helpende handen, en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Natuurlijk mag en wil ik ook niet vergeten dat ik zelf mijn steentje bijgedragen heb. Door te willen aanpakken, door daadwerkelijk aan te pakken, door op tijd en stond ook even gas terug te nemen om te rusten. Het was een krachtige golf die zich aandiende, en ik heb gesurft als een volleerde surfer.
Intussen volgen de andere uitdagingen in mijn leven rustig hun gangetje. Alhoewel rustig niet echt het juiste woord is. Ik doe mijn werk nog altijd even graag en met evenveel toewijding. Dit jaar bestaat dat voor een deel uit een opleiding tot conferentietolk. Student op de banken van de universiteit dus, in een postgraduaat. Ik had nochtans niet gedacht dat ik ooit nog zou studeren, ik dacht echt dat ik dat wel helemaal had gehad. Ondertussen groeien mijn kinderen stap voor stap op tot mooie jongvolwassenen, die ook wel eens een luisterend oor nodig hebben, dan weer een luisterend oor reiken. Er komt stap voor stap meer ruimte in mijn leven voor andere aspecten van mijn zijn dan mama-zijn. Al blijf ik natuurlijk altijd mama, dat zeker.
Alsof dat alles nog niet genoeg zou zijn, zoek ik sinds afgelopen zomer samen met mijn vriend de weg die voor ons past, in een nieuwe relatie. Nog zo’n uitdaging van formaat. Ik had nochtans gedacht dat dit aspect van mijn zijn even de koelkast in mocht, tot mijn jongste dochter het huis uit zou zijn, en ik zelf helemaal mijn leven en werk op de sporen had. Niet dus.
Kortom, het waren stevige weken en maanden…
Zoals altijd vind ik het fijn om even stil te staan bij wat het leven mij heeft geleerd. Terwijl ik dit schrijf, stel ik vast dat ik een bepaalde zinsnede een paar keer heb gebruikt: ik had nochtans gedacht… En daar zit voor mij op dit moment de mooiste les in.
Als mens proberen we zo vaak om de realiteit te sturen. Alleen is die vaak veel creatiever dan wijzelf ooit durven zijn. Keer op keer heeft het leven mij dit de afgelopen weken getoond. Je denkt niet dat je voor de zomer van 2019 zal verhuizen? Wacht maar, in februari verander je al van adres! Je denkt niet dat je ooit nog gaat studeren? Wacht maar, je gaat terug naar je roots, talen, en landt op de banken van de universiteit Gent! Je denkt niet dat er voor jou een relatie in het verschiet is op korte termijn? Wacht maar, die man wandelt jouw leven binnen en daagt je lekker uit om nog dichter bij jezelf te komen!
Kortom, soms denk ik (hum 🙂 ) dat ik al dat overdenken van de toekomst beter achterwege zou laten. Al zou ik dan wel een deel van het plezier mislopen dat schuilt in de verrassing, wanneer het anders loopt dan ik had gedacht. Wat mij de laatste tijd wel opvalt, is dat iets in mij maakt dat die verrassingen van het leven mij niet meer uit mijn lood slaan. Het mag dan anders lopen dan ik had gedacht, dat betekent nog niet dat ik de strijdbijl uitgraaf om alles te lijf te gaan dat niet loopt zoals ik had bedacht. Ik heb mijn surfplank, ik bekijk de golf, en hup… ik surf.
Dat lukt mij vandaag, denk ik (hum 🙂 ), omdat ik in het verleden zo vaak wel met de strijdbijl heb gezwaaid, zo vaak gepruild en geprutteld heb bij de zaken die niet liepen zoals ik had bedacht, omdat ik zo vaak het gevecht ben aangegaan met het leven, zo vaak… tot ik heb ontdekt dat het leven mij toch telkens weer brengt waar het wil, en dat dit in wezen ook is waar ik zelf zijn wou. Ik moet namelijk keer op keer achteraf toegeven dat het klopt, bij mij past, fijn voelt. Ik geniet er gewoon sneller van als ik mee surf met de golven van het leven, dan als ik mijn eerst met hand en tand verzet. Zoals de afgelopen maanden, mee surfend. En ook de komende weken, maanden, jaren ben ik vast van plan om mee te surfen.
Zo, ik heb een nieuwe voordeur dus. Letterlijk.
Het grappige is dat dit blijkbaar ook een uitdrukking is, die verwijst naar een nieuw decennium dat je aansnijdt. En ook dat heb ik recent gedaan. Ik woon de komende tien jaar op nummer 5 ;). Letterlijk, maar ook figuurlijk een nieuwe voordeur dus.
Genietend van de rust, de kracht, de vreugde, de deemoed, de verwondering die ik in mijzelf allemaal voel, ervaar ik eens te meer het Paradijsegem waarnaartoe ik onderweg ben. Meer dan ooit weet ik dat Paradijsegem een gevoel is binnenin mezelf. Hoe krachtiger dat wordt, hoe meer het zich ook ontvouwt in de realiteit rond mij.
Ik wens jou, lieve lezer, net zo’n mooie reis naar jouw eigen Paradijsegem. Van harte.
Leave a Reply