De Alchemist

Eind december genoot ik van een tiental dagen vakantie in het zonnige Andalucia. Een heerlijke pauze in een bijzonder drukke periode. In de luchthaven van Málaga besloot ik om de Alchemist te kopen in het Spaans. Ook al heb ik het boek van Paulo Coelho al een paar keer gelezen in het Frans, het leek me de ideale gelegenheid om het te herlezen, maar dan in het Spaans. Het wachten in de luchthaven en de vlucht van iets minder dan drie uur gaven mij alvast ruim de tijd om eraan te beginnen. En het boek begint en eindigt precies waar ik was: in de uitgestrekte bergketens van Andalucia.

Als ik eerlijk ben, geeft het verhaal van de Alchemist mij telkens weer een dubbel gevoel. Kort omschreven: waw én irritatie. Ik vind het een prachtig verhaal vol symboliek, maar het geeft mij ook telkens het gevoel dat ik in mijn leven nog altijd mijn Persoonlijke Legende niet gevonden heb. Ik ben niet op zoek naar een mythische schat onder de piramiden van Egypte, ik doorkruis de woestijn niet, ik ben maar een gewoon mens met een gewoon leven. Hoezeer ik ook geniet van de dingen die ik doe, iets in mij pruilt bij het verhaal van de Alchemist: ik wil ook mijn Persoonlijke Legende volgen, en voelen dat het hele Universum samenspant om mij hierin te steunen. Telkens weer kijk ik neer op mijn leven als ging het aan mijn eigen grootse verhaal voorbij. Telkens weer vraag ik mij af: waarom is mijn leven niet bijzonder? Waarom kan ik niet het verschil maken? Deze keer voelde ik opnieuw diezelfde irritatie.

Bij vorige gelegenheden ging ik dat gevoel te lijf, om het uit alle macht het zwijgen op te leggen. Deze keer niet. Ik experimenteer al een tijdje met het “laten zijn van dat wat is”, of het nu innerlijke gevoelens en emoties of uiterlijke omstandigheden zijn. Het was dus een ideaal moment om dat experiment ook op mijn irritatie bij de Alchemist toe te passen.

In eerste instantie werd mijn irritatie alleen maar groter. Op mijn innerlijke toneel verschenen alle acteurs die mij een beeld schetsten van hoe lamentabel doodgewoon ik ben. Ik ken die stuk voor stuk, ik weet waar ze vandaan komen, maar ik heb ze nog niet zo vaak hun ding laten doen. Meestal leg ik hun spel stil, klasseer ik verticaal hetgeen hen getriggerd heeft. Nu besloot ik om te luisteren naar wat ze te vertellen hadden. Terwijl ze vertelden, merkte ik dat er een ander stemmetje zich in het verhaal kwam mengen. Eerst zacht, dan overtuigder, duidelijker, met meer en meer zelfzekerheid.

Het mooie van deze editie van mijn innerlijke vertoning was, dat alle acteurs het eigenlijk roerend eens waren. Ze vinden allemaal dat ik een gewoon leven leid. Toch zijn er heel wat zaken waar ik apetrots op kan zijn. Ik heb vier schatten van kinderen die intussen zo goed als volwassen zijn en op hun eigen benen staan. Dat is een topproject in mijn leven, dat ik samen met hun papa echt goed heb gedaan. Het werk dat ik doe, past mij als gegoten. Niet alleen inhoudelijk, maar ook op het vlak van de collega’s en de organisatiestructuur, kan ik mij geen betere baan dromen. Mijn zelfstandige activiteit als coach en als reflexologe heeft plaatsgemaakt voor een baan die veel beter bij mij past. Door de jaren heen heb ik ook heel wat watertjes doorzwommen op zoek naar een liefdevolle relatie in gelijkwaardigheid. Vorige zomer is er een man in mijn leven binnengewandeld met wie ik precies dat kan delen.

En toch… toch vraag ik mij dus af hoe het dan zit met mijn Persoonlijke Legende. Wat is in mijn leven de spreekwoordelijke schat onder de piramides?

Al mijmerend daagde er plots een heel nieuw gevoel in mij. Wat als…? Wat als ik er de hele tijd al middenin zit? Wat als precies die mooie dingen, die heel gewoon zijn en tegelijk heel bijzonder, de bouwstenen zijn van mijn Persoonlijke Legende? Wat als ik dit nieuwe gevoel helemaal toelaat en omhels?

Het daverde in mij als een stille zucht. “Eindelijk, Paradijsegem. Je was er altijd al. Ik ben zo blij dat je het ziet.”

Sindsdien kijk ik met andere ogen naar elke stap die ik zet, hoe gewoon ook. Want elke stap die ik zet, is een stap op de reis die ik afleg, elke stap is een etappe in mijn Persoonlijke Legende. En jawel, het hele Universum spant de hele tijd al samen om mij te steunen op die weg. Op een manier is er helemaal niets veranderd. Op een manier is alles anders.

Net als de Alchemist ben ik onderweg, zoekend, verlangend. Net als de Alchemist leer ik de ‘woestijn’ kennen, de Taal van de Wereld horen. Net als de Alchemist ontmoet ik mensen die iets voor mij betekenen, en voor wie ik iets mag betekenen.

Het is intussen een tiental dagen geleden dat ik dit gevoel ineens in mij voelde opborrelen. Ik verbind er mij dagelijks mee. Het heeft een bijzondere uitwerking: alles krijgt nog meer kleur, nog meer intensiteit, nog meer schoonheid.

In het verre Andalucia stapte ik op een middag blootsvoets naar het hart van de cirkel, ging zitten om de energie te voelen die mij omhulde, en genoot lang en intens van het gevoel thuis te komen. Ik voelde toen dat er iets verschoof in mij. Hoe ik de wereld zie en gebeurtenissen ervaar, zou nooit meer hetzelfde zijn. Ik voelde een kracht als nooit tevoren, dat ik op de juiste plek was, op het juiste moment. Ik stond als het ware in het epicentrum van alles wat het Universum mij te vertellen had, en alles wat het in mij weerspiegeld zag.

Dat gevoel is hetzelfde bij het inzicht dat ik middenin mijn eigen Persoonlijke Legende vertoef, altijd al, vandaag, en tot het einde van mijn tijd.