De Blauwe Storm

In voorgaande blogposts heb ik bij gelegenheid al verwezen naar de Tzolkin. Deze Maya-kalender is voor mij een spiegel waarin ik kan kijken om mezelf beter te begrijpen. Volgens de Tzolkin worden we allemaal onder een specifiek zegel geboren, en wel in een geboortegolf: een opeenvolging van dertien dagen met een specifieke betekenis. Het eerste zegel van je geboortegolf geeft het thema van je leven aan. Bij mij: de Blauwe Storm.

De Blauwe Storm herbergt “transformatie” als centraal concept. Check: soms gaat het in mijn leven inderdaad stevig stormen. Dergelijke periodes brengen steevast transformatie. Ik herken mezelf dan ook behoorlijk in dit thema. De bloedhete zomer mag dan tot zo weinig mogelijk beweging hebben uitgenodigd, in mijn leven waait het stevig.

Omdat ik het gevoel heb dat ik redelijk in balans blijf, vermoed ik dat de stappen die ik de afgelopen maanden zette op weg naar mezelf hier niet vreemd aan kunnen zijn. Ik lees dan ook de blogposts na die ik de afgelopen maanden heb geschreven, sinds ik de Pelgrimstocht naar Paradijsegem bij elkaar begon te tokkelen.

Dat terugblikken is als een fotoboek doorbladeren van een voorbije reis. Om helemaal klaar te zijn voor het vervolg van de tocht, kan ik mij geen betere manier bedenken dan die zaken die mij nu opvallen in mijn eigen schrijfsels van toen, tegen het licht te houden van hoe ik mij nu voel.

Creatief, creatiever, creatiefst

Alles wat zich aandient, toont mij nog maar eens hoeveel creatiever het leven is dan ik zelf ben. Proberen voorzien, dat is echt verloren moeite. De golf komt, ik kan proberen ze te weerstaan of meesurfen, waarbij het tweede vele malen aangenamer is. Dat schreef ik helemaal bij het begin van de Pelgrimstocht naar Paradijsegem (Reizen naar het verleden om te helen in het heden). Het blijft voor mij een waarheid als een koe (waar ik soms koppig naast kijk). Dat meesurfen vraagt wel een innerlijk vertrouwen dat alle antwoorden of oplossingen die ik zoek, geduldig wachten tot ik er klaar voor ben.

Een voorbeeld? De eigenaar van het huis waar ik nu woon, gooide recent een steentje in mijn rustige thuis-vijver. Kringen tekenden zich in het water af: het tijdperk van mijn huidige woonst is eindig. Hoe kortbij of veraf dat “eindige” is, is nog niet duidelijk. Het bericht bracht wel een beetje deining in mij teweeg. De hamvraag hierbij: “Is dat ook een golf waarop ik kan surfen? Laten we het even testen…” Ik ben op zoek gegaan naar andere mogelijke woonplekken op het onvolprezen www. En ik stelde al snel vast: de dag dat het zich concreet aandient, komt er gewoon iets anders op mijn pad. Geen paniek. Rustig blijven ademen :). In het rustige ademen ontwaar ik zelfs een nieuwe ruimte, waarin dat hele concept van woonplek zich anders kan tonen. Het is allemaal nog vaag op dit moment, maar het is in beweging. En daar hou ik van.

Die hele oefening is in wezen dezelfde als pakweg een jaar geleden, of zelfs vijf jaar. Alleen wordt de doorlooptijd van het proces echt kort (een paar uurtjes, nu 🙂 ).

De reis begint altijd nu

Verhuizen, het is een einde en een begin. Het deurtje in mij openzetten naar dit perspectief, verbindt me met dit inzicht. In wezen is elk moment een einde en een begin, alleen zijn er van die momenten waarop dat flagranter is. Tegelijk weet ik diep vanbinnen dat de reis altijd hier begint, dat de reis altijd nu begint. (De reis begint) Dat gaat zo op voor mijn thuis, dat gaat zo op voor alle thema’s in mijn leven. Vastklampen aan wat er geweest is, maakt dat ik zou verstarren. Dat wat vandaag is, zal morgen geweest zijn. Het leven is constante verandering. Heb je er bijvoorbeeld ooit bij stilgestaan dat je nooit echt twee keer hetzelfde ziet, niet dezelfde mens, niet dezelfde boom, niet dezelfde straat? Alles is altijd nieuw en fris, als je je daarvoor openstelt. Soms voel ik dat heel sterk, en dan kijk ik om me heen als een kind dat alles ontdekt. Heerlijk verfrissend.

Je meesterschap kiezen

Ik hou er alvast van om een open blik te houden. Wat er ook geweest is, hoe ik alles heb aangepakt en wat ik ook heb laten liggen, ik kan er op elk moment voor kiezen om te oefenen in een nieuw meesterschap. Datgene wat mij tot nu als van nature afgaat, is in wezen niets meer en niets minder dan hetgeen waarin ik mijzelf jarenlang heb getraind. Als rode draad voor mij persoonlijk liep en loopt daar altijd het oefenen in de meesterschap in liefde. Sleutelen aan liefdevol meesterschap, ook al vind ik dat ik iets niet zo liefdevol heb aangepakt naar mezelf of anderen toe. “To become masters of love, we have to practice love.” Blijven oefenen, blijven oefenen. En dit is al een leven lang de kern van mijn wezenlijke verlangen: To become a master of love. Morgen meer dan vandaag, overmorgen meer dan morgen. En ga zo maar door :).

Deemoed als attitude

De constante in alle lessen in liefde die ik tot nu toe heb geleerd, is zonder enige twijfel Demut: in der Einsicht in die Notwendigkeit und im Willen zum Hinnehmen der Gegebenheiten begründete Ergebenheit. (Het laatste oordeel) Een deemoed die ik niet altijd aan de dag kan leggen. Ook dat blijft oefenen. Logisch.

De voorbije weken en maanden heeft die deemoed zich in mij almaar steviger verankerd, niet in het minst naar mezelf toe. Dat merk ik vooral als ontelbare stemmetjes over het een of ander hun zegje willen doen. Ik luister, deemoedig, tot het stil wordt op mijn innerlijke toneel. En als het eenmaal stil is, voel ik innerlijke rust en warmte stralen.

Op de achtergrond van een ontmoeting in liefde, toonde dit zich het sterkste. En soms stormde het zelfs nadrukkelijk naar de voorgrond. Angsten, patronen en erfstukken van voorgaande ervaringen marcheerden in groten getale voorbij. Grote en kleine soldaten die oud zeer vertegenwoordigen, en waar ik vroeger vaak onbewust achteraan marcheerde, van zodra ze zich manifesteerden. Maar deze keer niet. Bij deze ontmoeting wou ik bewust blijven kijken naar wat er zich allemaal in mij afspeelt. Deze keer nodigde ik mezelf telkens opnieuw uit om als een observator toe te kijken. De marcherende soldaatjes noch weg te duwen, noch te negeren. En ook niet met ze mee in het gelid te gaan staan. Het is best wel een spannende oefening. Maar ik krijg er ontzettend veel voor terug: de ruimte om te zien en te voelen wat er hier en nu werkelijk is. De ruimte om een wondermooi mens te ontmoeten. De ruimte om mezelf te zijn. Om te genieten. Intens en luchtig en vrolijk en intens en luchtig en… en… Samen.

De “natuurlijke” ik

Wat ik binnenin mezelf ervaar, die hele ontwikkeling, die weerspiegelt zich om mij heen. Meer en meer ontmoet ik mensen die de ongelooflijke moed hebben om naar zichzelf te kijken in deemoed. Om op reis te gaan met en naar zichzelf. Het is een ware eer. Hoe klein of hoe groot de afstand ook is, ergens voelt het voor mij alsof we verbonden zijn als pelgrims op dezelfde reis. We reizen met een spreekwoordelijke rugzak die almaar lichter wordt, zich tot de essentie gaat herleiden. (Het laatste oordeel) Ik hou er intens van om die schittering te zien in andere mensen. Het nodigt mij ook uit om alle puzzelstukjes van mezelf te laten zijn zoals ze zijn. Vanuit die “natuurlijke” ik een mens ontmoeten, is nieuw voor mij. Indrukwekkend. Spannend. En ongelooflijk fijn.

Geborgen in mezelf

Terwijl ik lange tijd de Weg naar Paradijsegem beperkt heb tot emoties, denkbeelden en spiritualiteit, ben ik er intussen van overtuigd dat het ook gaat om fysieke geborgenheid. Een knusheid in mezelf en om me heen. Lang was ik verwoed op zoek naar geborgenheid buiten mezelf. Tot ik inzag dat ik die in mezelf eigenlijk altijd ter beschikking heb. Dat gevoel gaf mij, paradoxaal genoeg, een vrijheid om te zijn wie ik ben, die ik tot dan toe nog niet had ervaren. (Demutig aanwezig zijn) Voor mij vandaag herbergt er niets zoveel ruimte en vrijheid als ware geborgenheid.

Die innerlijke geborgenheid betekent niet dat ik nergens meer tegenaan loop, of geen vraagtekens meer op mijn pad krijg. Ik geniet nog even intens van mijn dagelijkse wandeling langs de majestueuze beuken, die mij in een stemming brengen waarin ik mijzelf nabij kan zijn. In de verbondenheid met de man die ik graag zie, voel ik mij ook zo: mezelf nabij. En dat is best wel nieuw voor mij. Ik stel ineens vast dat het werkelijk kan: verbondenheid én respect delen. Het is én én, niet of of… Op een manier die ik nog niet helemaal kan benoemen, lijkt het mij zelfs dat echte verbondenheid respect voedt, en echt respect verbondenheid voedt. Echte verbondenheid geeft ruimte. Een heerlijk nieuw licht dat schijnt. Toegegeven, het is nog wat fel. Maar het is sterker dan de angst die dit onbekende terrein mij tegelijk ook inboezemt. (Abre los ojos)

Nieuwe parameters

De manier waarop ik met mezelf omga en met de man die ik ont-moet, is zo nieuw, dat ik de automatische piloot heb uitgeschakeld. Elk patroon dat het stuur wil overnemen, krijgt de ruimte om er te zijn, maar ook niet meer dan dat. Ik hou het op de M van manueel. Dat laat me toe om bewust nieuwe parameters te kiezen voor deze reis. Parameters die echt van mij zijn, hier en nu. Stuk voor stuk smelten de patronen, en zo ontstaat er telkens meer ruimte en telkens meer nabijheid. Alweer die paradox. (De M van Manueel)

Het vraagt dat ik in alle rust bewust zou kijken naar wat er in mij omgaat. Blijven ademen, voelen waar de angst, de twijfel, de onzekerheid,… gebald zitten. Hoe het voelt in mijn lichaam. Erbij blijven, zonder erin te verdwijnen. Dit geeft ruimte aan mijn gevoelens en emoties, zonder dat ik erin verzwolgen wordt.

Toegegeven, ik vind het nog altijd ontzettend fijn als mensen mij “een toffe” vinden. Alleen besef ik vandaag hoeveel ik daarvoor in het verleden mijzelf tekort heb gedaan. Ik ben wie ik ben, en dat is dat. wysiwyg = what you see is what you get. Ik vroeg me laatst nog af: “Ik ben benieuwd hoe de komende tijd het leven dit nieuwe gevoel bij mezelf zal bejegenen. Zal ik nog getest worden? Krijg ik nog een eindexamen?” (Een Gele Ster)

De vraag stellen is het antwoord geven, zei ooit een wijze. Hij had gelijk… Ik krijg nu een fantastische cruise cadeau in de Tao van relaties: langsheen zonovergoten eilanden met gezamenlijke tochten waar we elkaar ontmoeten, en tegelijk ruimte om elk onze weg te blijven gaan. (Een Tesla op de oprit) Het voelt voor het eerst helemaal natuurlijk om zonder meer mezelf te zijn. De balans ontdekken is ineens ontzettend fijn.

Balans

Oefenen in en zoeken naar balans: het komt mij voor dat het in de eerste plaats vraagt dat je niet meer duwt en trekt, stopt met doen, en gewoon alles laat zijn. Het vraagt dat je de controle loslaat. Dat je kijkt wat er is, het ziet zoals het is, niets meer, en niets minder. Mijn innerlijke observator glimlacht: “Zo, meisje, dat is het, way to go!” En dan, dan vergeet ik de observator weer en trappel als een duvel in een wijwatervat om het hoofd boven water te houden. Tot er iets in mij fluistert: kijk, kijk gewoon wat er gebeurt.

Eindeloos mededogen en geduld

Ik ben dat deel van mij met zijn eindeloze mededogen en geduld bijzonder dankbaar, omdat het mij ook telkens toont dat er op zich niets mis is met “de onbalans”. Die zet namelijk alles telkens weer in beweging. Alleen zorgt bewust kijken als observator ervoor, dat ik mijn energie beter doseer. Dat ik vaker in balans ben. Dat ik mij gelukkiger voel. Dat ik de uitdagingen van het leven met open hart tegemoet kan treden, omdat ik weet: het rustige middelpunt is ergens in het oog van deze storm, en toont zich van zodra ik er klaar voor ben. (De schommel)

Het doel

Het doel van mijn geboortegolf is volgens de Tzolkin de Blauwe Aap. Het centrale concept is hier transparantie. Ook hierin kan ik mezelf best wel herkennen, elke dag een beetje meer zelfs. Hoe meer stormen er overwaaien, hoe transparanter ik word. Ik ont-wikkel mij wikkel na wikkel. En word met elke wikkel die ik afwikkel een beetje transparanter. Een beetje vrijer van patronen en donkere wolken, die het zicht alleen maar belemmeren. Telkens sterven er filters af die mijn blik op mensen en gebeurtenissen kleurden. Telkens laat ik mezelf ook toe om net iets meer te stralen.

Klaar voor een volgende storm :).