In mijn vorige blogpost, een Gele Ster, verwees ik al even naar de inzichten die ik stap voor stap verwerf na het lezen van twee boeken van Michael A. Singer (The Unthetered Soul en The Surrender Experiment). Het gaat allemaal om een concept dat in kringen van persoonlijke ontplooiing zo vaak herhaald wordt, dat het zijn inhoud dreigt te verliezen: Loslaten.
Loslaten… jaja…
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik uiteindelijk bij dat begrip “Loslaten” al geregeld een “jaja”-reactie had. Dat ik tegelijk zelf op zoek ging naar aspecten die het begrip hol maken, of het meer body kunnen geven. Kortom, het bleef in mijn bewustzijn zweven, met een stuk weerstand en een stuk fascinatie. Ik had dus kunnen weten dat het vroeg of laat met volle kracht zijn plek zou opeisen op mijn pad.
Nu dus. Want inderdaad, The Unthetered Soul legt precies dat uit: hoe kun je het hele netwerk van patronen in jezelf loslaten, om je ziel vrij te maken. Hoe kun je jezelf vrijmaken? Waarom zou je het doen, en waarom niet? Wat kost het, wat levert het op? Benieuwd naar meer? Dan heb ik alvast een tip: lees de boeken, het zijn goudmijnen. Bovendien zijn ze heel toegankelijk, zelfs boeiend geschreven. Ik ga dat hier nu niet zitten nawauwelen, dat heeft geen meerwaarde.
De Observator
Die lectuur inspireert mij de laatste weken om een innerlijke oefening te doen. Telkens als iets mij beroert in de zin dat het mijn innerlijke balans verstoort, probeer ik ernaar te kijken vanuit de Observator, diegene die kijkt naar de persona die de gevoelens en emoties ervaart. Die Observator-positie laat mij immers toe om de gevoelens en emoties in hun volle kracht te laten zijn wat ze zijn. Zonder ze vast te houden, zonder ze weg te duwen.
Elke keer dat het lukt, vreet het een gaatje in de muren van de gevangenis die ik voor mezelf heb opgetrokken doorheen de jaren. Muren van oordelen, van zelfverachting, zelfmedelijden, ontkenning, noem maar op. Wat mij nu opvalt, is dat het mij steeds beter lukt bij zogenaamd “negatieve” situaties. Iemand zegt iets neerbuigend. Iemand doet iets wat mij kwetst. Iemand laat iets na, wat een verlangen naar gezien/gehoord worden in mijn wakker maakt.
Heel anders ervaar ik de oefening met zogenaamd “positieve” situaties die krachtige reacties van mijn persona uitlokken. Zeg maar: iets voelt ontzettend fijn, en daar steekt een angst de kop op, een oordeel, een zelfverachting. Iets dat ontzettend fijn voelt lokt op een bizarre manier een alarmsignaal uit. Ook dat is een patroon, maar het is momenteel veel hardnekkiger dan de patronen rond “negatieve” situaties. Die laatste, die onderken ik van nature al als situaties en reacties daarop waar ik anders mee wil omgaan. Terwijl die patronen rond “fijne” situaties als het ware veel dieper in mijn huid ingegraven zitten, en moeilijker te identificeren zijn als bakstenen uit de muur van mijn gevangenis.
De eerste stap om los te laten
Nu, stap een is altijd zien of onderkennen. En dat geeft mij al een stuk moed. Het komt er nu op aan om net als bij “negatieve” situaties ook bij “positieve” situaties in die Observator te kunnen stappen, die onbewogen observeert hoe de situatie emoties oproept, gevoelens voedt, en die emoties en gevoelens te laten zijn wat ze zijn. En dat is dus dat fameuze loslaten. Aha!
Uiteindelijk is elke situatie op die manier een leermeester. Een etappe op weg naar een innerlijk Paradijsegem, waar er achter het wisselvallige weer van mijn persona altijd een rustvolle blauwe lucht is dat het hele gebeuren observeert zonder uit balans te gaan.
Wat is het toch fijn om elke dag iets bij te leren :).
Voel je gerust vrij om jouw ervaringen te delen ;).
Leave a Reply