Een Gele Ster

Het is vandaag in de Tzolkin Gele Ster op toon tien. Lahun Lamat. Dat is de energie van mijn geboortedag. Mijn kosmische verjaardag.

Ik lees in de toelichting van Kinweb:

Vandaag is het de dag om je te manifesteren.

Het gaat bij jou om Kunstzinnigheid, elegantie, erkenning van een hoger leven, stemmigheid en schoonheid, harmonie en op de juiste plek te zijn.

De aan deze scheppingsenergie verbonden eigenschappen zoals Harmoniserend en Diepzinnig behoren tot je kernkwaliteiten.

Wees je ook bewust van je schaduwaspecten zoals gedrag dat Twijfelachtig, Onruststokend en Oppervlakkig is.

Twijfelen aan mezelf

Toevallig (?) ben ik recent weer krachtig geconfronteerd met het schaduwaspect waar ik persoonlijk het meest mee worstel: twijfel. Dat uit zich als twijfelen aan mijzelf, op het meest fundamentele niveau: heb ik het recht om te zijn wie ik ben, zoals ik ben?

Een boodschap van een kennis die loeihard binnenkomt, zuigt mij naar de diepte, naar de plek waar al die twijfel gebald zit. Ik kies er tegenwoordig voor om vanuit een plek van rust bewust te kijken naar wat er in mij omgaat. Blijven ademen, en voelen waar de twijfel gebald zit. Hoe het voelt in mijn lichaam. Erbij blijven, zonder erin te verdwijnen. Dit geeft ruimte aan mijn gevoelens en emoties, zonder dat ik erin verzwolgen wordt. Het voelt alsof ik tegelijkertijd in die donkere diepte sta, en een onverstoorbaar aanwezig-zijn ervaar dat ernaar kijkt.

Helderheid terugvinden

De emoties vinden hun weg en transformeren stilaan in helderheid. Die boodschap klopt niet. Maar ik zit er met mijn neus zo dicht op, dat ik er niet alle facetten van zie. Ik neem de telefoon en bel naar een koppel vrienden, die mij steevast helpen kijken naar mezelf en naar de ander. Hun boodschap verbindt mij weer helemaal met mijzelf:

Je bent al een tijdje intens bezig met het thema van eigenwaarde. Het zit op de allerdiepste laag, en wat jij tegenkomt, gebeurt om de angel uit die allerdiepste laag te halen. Twijfel niet aan jezelf, en zie wat bij de ander hoort. Geef het die persoon desnoods terug.

De rust keert helemaal terug in mij. Tegelijk zie ik de rode draad doorheen mijn leven, en hoe dit verbonden is met mijn geboortezegel. Stralen als een ster, en het gigantische verlangen van die ster om te doen waarvoor ze is bedoeld. Stralen.

Telkens als iemand mij voor de voeten gooit dat ik straal, ben ik geneigd om een dimmer te zoeken. In wezen zou ik het als een compliment kunnen ontvangen. Maar mijn reflex brengt zelftwijfel. Het zal wel niet oké zijn. Zo intens leven, zo intens genieten, zo intens verlangen, dat zal wel fout zijn. Ik leer die reactie doorheen mijn leven gaandeweg af. En toch komt het nog terug. Toch steekt die diepe twijfel weer de kop op.

Zo binnen, zo buiten

Zo binnen, zo buiten, fluistert een stem in mij. Vervelende betweter, denk ik. Maar dat is niets meer dan denken, en even strijden om toch maar niet in de overgave te gaan die uiteindelijk zal zegevieren. Vroeger kon zo’n innerlijke strijd dagen aanhouden, nu geef ik mij al sneller gewonnen. Het duurt hooguit een paar minuten.

Zo binnen, zo buiten, dus. Kan ik, wil ik, durf ik voor mezelf ten volle mijn licht laten stralen? De diepe angel antwoordt “neen”. Je hoort niet zo intens te leven, zo intens te genieten, zo intens te verlangen. Je hoort niet zo intens te zijn. Er zijn ontelbare goede redenen om het niet toe te laten. Evenzovele redenen als er mensen zijn die mij aansporen om te dimmen. Al die goede redenen zijn argumenten van de pleaser in mij. Ik vind het toch zo ontzettend fijn als mensen mij “een toffe” vinden. En ik ben ontzettend vaak en tot op een ontzettend diep niveau bereid geweest om daarvoor mijn licht dan maar te dimmen.

Het alternatief? Blijven stralen. De intensiteit die in mij is, voor de volle 100 % omarmen. De intensiteit waarmee ik leef, geniet en verlang, voor de volle 100 % koesteren als een geschenk. Als eerste vreugde ervaren om dit kostbare geschenk van het leven, dat ik zo intens leef, geniet en verlang. Het daagt in mij als een ster die rijst. In overgave ben ik een ster die reist. Het echoot nog even in mij hoe ongelooflijk aanmatigend deze gedachte is. De echo verzwakt, herinnert mij nog even aan de weg die ik heb afgelegd. Het is alsof het stralende licht de echo dimt.

Ik ben benieuwd hoe de komende tijd het leven dit nieuwe gevoel bij mezelf zal bejegenen. Zal ik nog getest worden? Krijg ik nog een eindexamen? Het vernuft waarmee het leven mijn reis uitstippelt, gaat ver voorbij mijn verbeeldingskracht. Ik zie geen andere optie meer dan in overgave te gaan, en datgene te verwelkomen wat het leven mij zal brengen. Het is een inzicht dat ik mij stap voor stap eigen maak. Een nieuw gevoel waar ik mee speel: The Surrender Experiment. Niet toevallig lees ik momenteel Michael A. Singer…

Vreugde

Voor het eerst geniet ik zonder bijgedachten van de vreugde die het mij geeft om te zijn wie ik ben, voor mezelf in de eerste plaats, en ook voor die mensen die zich laven een de intensiteit van wie ik ben. Die vreugde straalt weer op mij af, en een krachtige spiraal tilt mij naar nog meer vreugde, nog meer leven, nog meer intensiteit.

Of hoe ik op een paar uur tijd van de donkerste krochten van diepe zelftwijfel de weg terugvind naar mijn eigenwaarde. Omdat ik intens veerkracht ben, en hiervoor mooie, diepe vriendschap terugkrijg.