Soms schuilt een inzicht in mijn eigen functioneren in wat op het eerste zicht iets onbeduidend kan lijken. Zoals het wieltje van mijn fototoestel switchen van de A van automatisch naar de M van manueel. In plaats van alle instellingen om een beeld scherp te vatten over te laten aan de magie van Nikon, kies ik er ineens voor om te zoeken naar de juiste verhouding tussen sluitertijd en diafragma, om te zoeken naar de scherpte van datgene waar ik mijn focus op wil richten.
Door die eenvoudige switch van A naar M, neem ik de teugels in handen van het beeld dat ik vastleg. Het is zoeken. Het vraagt afstemming op het licht dat er is of niet is. Het vraagt de juiste balans tussen de snelheid waarmee ik het beeld zal vatten, en de omvang van het scherp te stellen veld in beeld. Balans, want het ene is nauw verbonden met het andere. En eens die balans gevonden, heel voorzichtig scherpstellen. Spelen met de compositie, om te bepalen waar het scherpe element in het beeld verschijnt: centraal of niet. En ook daar weer kan het licht een impact hebben op de lichtbalans, en hoe ik die binnen laat stromen.
Pas als ik thuiskom en de beelden op mijn computer bekijk, kan ik werkelijk contact maken met het resultaat. Het duurt dan nog een dag voor ik de link leg naar die innerlijke beweging. Innerlijk switchen van de A van automatisch naar de M van manueel. Verantwoordelijkheid nemen voor het beeld in mij dat ik creëer aan de hand van alle parameters, zoekend naar balans, rekening houdend met het licht, met datgene wat ik scherp wil zien, en waar ik het precies een plaats wil geven.
Ik stel vast dat ik in mijn leven veel vaker de A gebruik dan de M. Daar is op zich niets mis mee, als de parameters die in de A opgeslagen zitten afgestemd zijn op wat ik werkelijk wil. Maar in de A zitten ook ontelbare parameters die ik langsheen mijn levenspad heb opgeslagen, en die nu niet meer van toepassing zijn. Patronen, heet dat. Telkens als ik mezelf beter begrijp, zou ik eigenlijk een tijdje op de M van manueel moeten functioneren om de nieuwe parameters volledig te integreren. Pas als ik die helemaal in de vingers heb, weer switchen naar de A van automatisch.
In diepe verbinding met die gedachte (of is het een gevoel?) kijk ik terug op het contact met mensen in mijn leven, en hoe het is wanneer ik de ruimte neem om de volle verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik voel, wat ik wil, en hoe ik dat wil. Hoe het is wanneer ik die ruimte niet neem, de verantwoordelijkheid voor wat ik voel, wat ik wil en hoe ik dat wil, onbewaakt laat. Van sommige momenten voel ik nu: dat was het, zo is het goed. Van andere: dat was het nu eens totaal niet, nu zou ik daar anders in staan. En het hele spectrum dat tussen die twee extremen ligt.
Het is zo comfortabel om te denken, van de momenten dat het totaal niet lukte, dat het aan de ander lag. Maar een functie die al lang in mijn “toestel” geïntegreerd is, maant mij dan meteen tot eerlijkheid: het ligt voor 50 % aan jou, voor 50 % aan de ander. Onderzoek gewoon in hoeverre jij de verantwoordelijkheid nam voor je eigen 50 %. Ook hier is het zoeken naar balans. Niet te veel, ook niet te weinig.
Vandaag ben ik zo dankbaar voor alle ontmoetingen op mijn levensweg die voor mij die zoektocht voeden. Een dankbaarheid die ik zonder aarzelen omarm als ik aan vrienden denk bij wie ik veilig en oprecht helemaal mijzelf heb mogen en kunnen zijn. Een dankbaarheid die ietwat schoorvoetend komt als ik aan mensen denk bij wie die veiligheid en oprechtheid zoek waren. Elk op hun manier hebben ze die zoektocht gevoed. Hoe mooi…
Ik neem mij voor om voortaan, in nieuwe situaties, in nieuwe ontmoetingen, bewust te switchen van de A naar de M. Om even stil te staan bij het feit dat, als ik in een nieuwe ontmoeting op de A functioneer, heel wat patronen de kop kunnen opsteken die eigenlijk niet passen bij het beeld dat zich toont. Dat een nieuwe ontmoeting nieuwe parameters vraagt, en dat ik die bewust moet zoeken.
Er zit in mij een onstuimige, vrolijke en impulsieve vrouw die pruilt bij die gedachte. Zij wil niet beteugeld worden. Ik hoor haar, voel haar, en vraag haar hoe het zou zijn om ongeremd zichzelf te tonen, wanneer ik eerst heb ingevoeld hoe veilig het zal zijn voor haar? Of ze erop wil vertrouwen dat al het moois dat in haar schuilt veel beter tot zijn recht zal komen, als ik eerst het terrein verken, en parameters zoek?
We lachen samen hartelijk om de keren dat ze in haar onstuimige, vrolijke, impulsieve zelf in een modderpoel terechtgekomen is. En ze erkent dat het toch niet dat is, wat ze echt wil. We omhelzen elkaar, zij met haar vrolijke mooie kleedje, ik in een stille dankbaarheid (alweer) voor het feit dat ik mijzelf in deze met mededogen tegemoet treedt.
Een mededogen dat met de M van manueel mijn leven jaren geleden binnenwandelde, en waarvan vele facetten intussen stuk voor stuk in de parameters van de A van automatisch opgeslagen zijn geraakt.
Of hoe je dichter bij jezelf kan komen van een mini-foto-safari in de stad. Heerlijk vind ik dat…
Leave a Reply