In mijn vorige blogpost vertelde ik dat ik het idee heb opgevat om een boek te schrijven. Daarin wil ik delen hoe ik met vallen en opstaan gaandeweg steeds meer balans vind in mezelf. Het lijkt me net zo fijn om het geheel organisch te laten groeien, af een toe een hoofdstuk te posten als blogartikel, en stil te staan bij de reacties van mijn lezers.
De reis begint dus hier. En eigenlijk is dat alvast een van de inzichten die ik mij eigen heb gemaakt. Wat ook je verhaal is, wat ook je verleden is, je reis begint altijd hier, je reis begint nu. Je bent vandaag wie je bent door de weg die je hebt afgelegd, natuurlijk. Het kan je krachtig gemaakt hebben of net niet. Het kan je veel gekost hebben, het kan je veel gebracht hebben.
Maar dat alles zit in je kleren, je persoon, je ego. Noem het zoals je wil. Het is niet de essentie van wie je bent. Er is een “ik” die onveranderd blijft, die als het ware alle gebeurtenissen en ervaringen, alle emoties en gevoelens observeert. Een soort regisseur. In zijn boek “Only fear dies” omschrijft Barry Long het als “the being behind the mask“. Don Miguel Ruiz omschrijft het als de meester, die een leven lang oefent om iets onder de knie te krijgen.
Hoe meer je oefent in verdriet, hoe meer meesterschap je daarin ontwikkelt. Hoe meer je oefent in kwaadheid, hoe meer meesterschap je daarin ontwikkelt. En ga zo maar door. Don Miguel Ruiz nodigt zijn lezers uit om te oefenen in liefde, om zo een liefdevol meesterschap te ontwikkelen. “To become masters of love, we have to practice love.” (Meesterschap in de liefde) Wat een mooie gedachte, vind je niet?
Die onveranderlijke ik achter het masker, die kan hier en nu besluiten om zich te bekwamen in het meesterschap in liefde. Mijn impulsieve ik is al meteen dolenthousiast bij de gedachte ;).
Toen ik voor het eerst naar het audioboek van Don Miguel Ruiz had geluisterd, heeft dat in mij heel veel losgemaakt. Het heeft mij geholpen om te kijken naar het verleden, naar wie ik op dat moment was, hoe ik functioneerde, wat ik echt wilde. Omdat ik al van kindsbeen af er heilig van overtuigd was dat, op de een of andere manier, liefde het antwoord was op alle pijn en problemen, kon ik die kernboodschap wel smaken. Alleen ontdekte ik gaandeweg dat er een groot verschil is tussen de “liefde” van de buitenschil en de “liefde” in de kern van wie ik ben.
Er is zoveel te doen om liefde, het heeft zovele interpretaties en invullingen gekregen, dat het woord een beetje uitgehold is. Bovendien kennen we vele varianten van zogenaamde liefde die niet “vrij” zijn: liefde die eist, die verwacht, die rekent. Terwijl het concept waar het hier om gaat, duidelijk anders is. Het is vrij, onvoorwaardelijk, altijd aanwezig. Het is een magische keuken waar altijd de lekkerste hapjes en drankjes als bij toverslag verschijnen. Huh?
Stilaan ontdekte ik dat ik een fundamentele attitude in mezelf zou nodig hebben die mij zou toelaten om meesterschap in “die” liefde te ontwikkelen. Zo kwam ik bij een woord dat mij al een tijdje fascineert: deemoed.
In deze heb ik het voordeel dat ik verschillende talen ken. Want ik was nogal ontgoocheld door de definitie van deemoed in het Nederlands: 1) Berouw 2) Deemoedigheid 3) Grote nederigheid 4) Nederige onderworpenheid 5) Nederigheid 6) Onderdanigheid 7) Onderworpenheid 8) Ootmoed… Hum, dat is niet wat ik eronder versta, dat is niet wat ik voel bij het woord “deemoed”. Niet getreurd, we halen er de onovertroffen Duitse precisie bij. En in de Duden vond ik een omschrijving waar mijn taalkundige hartje helemaal week van werd: Demut: in der Einsicht in die Notwendigkeit und im Willen zum Hinnehmen der Gegebenheiten begründete Ergebenheit. Ja! Dat is het! Het leuke van dergelijke omschrijvingen is bovendien dat ik die ettelijke keren moet lezen voor ik alles helemaal heb geassimileerd :).
Letterlijk (en lelijk) vertaald geeft het iets in de zin van: door het inzicht in de noodzakelijkheid en door de wil tot aanvaarden van de feiten gemotiveerde overgave. Bon, in het Duits klinkt dat veel chiquer natuurlijk :). Compacter. Juister. Laat het gerust binnensijpelen. Elk element is van belang, je kan niets weglaten. Geniet ervan…
Ik daag mezelf uit, dag na dag, om telkens weer demutig stil te staan bij wie ik ben, hoe ik mij voel, hoe ik reageer, wat ik doe. Stil te staan bij de momenten waarop ik allesbehalve deemoedig ben ook :). Telkens weer ontdek ik dat die deemoedige bril mij toelaat om misvattingen, waarop mijn handelen en gevoelens gebaseerd zijn, om te polen naar nieuwe, kracht-gevende inzichten. In elke situatie kan ik kiezen: reageer ik vanuit deemoed, of reageer ik vanuit gramschap? Wil ik mijn gelijk halen, of wil ik mezelf ontmoeten?
Het is en blijft een work in progress, dat ik graag deel. Dat delen is op zich al zo’n thema waar ik deemoedig naar heb leren kijken. Tussen mijn (innerlijke) vader die vond dat ik onvoldoende op een podium ging staan en mijn (innerlijke) moeder die vond dat ik maar al te graag in het centrum van de belangstelling wou staan, wist ik op een bepaald moment niet meer wat “ik” diep vanbinnen daarmee moest aanvangen. Ik laat dan even alle stemmetjes hun zegje doen (een hele collectie brulkikkers), tot het stil wordt op mijn innerlijke toneel. Dan pas hoor ik mijzelf (een soort ondeugende Tinkelbel). Die vrolijke, warme stem is gewoon razend enthousiast over de hele pelgrimstocht die ik ondernomen heb en onderneem, en die vertelt dat met plezier. Het vertellen alleen al doet mij zo’n deugd… Daarom dus. Omdat ik het graag vertel. Meer moet dat ook niet zijn, toch?
Dat vertellen is getuigen, en om te getuigen moet ik vaak in mezelf over een hindernis heen geraken. Een stukje schaamte. Schaamte zoals Brené Brown het omschrijft: the fear of not being worthy of connection. Schaamte overwinnen is de angst overwinnen dat je het niet waard zou zijn om in verbinding te gaan.
En om de cirkel rond te maken, brengt precies dit mij terug bij Taboe. Ik denk dat alle mensen die getuigd hebben stuk voor stuk een soort schaamte overwonnen hebben, ergens langsheen hun verhaal. Stuk voor stuk hebben die getuigenissen krachtige verbindingen mogelijk gemaakt en ook gelegd. Door over dat struikelblok van angst te stappen. Door te tonen dat er voorbij dat struikelblok een wereld open kan gaan.
Volgende keer schrijf ik beslist over dat gegeven van schaamte. Ik laat het nu eerst nog even bezinken.
Tot later ;).