De afgelopen tien dagen zijn voor mij bewogen dagen geweest. Sinds de aflevering van Taboe over armoede – financiële problemen op één te zien was, heb ik ontzettend veel reacties gekregen. Voordat ik aan het avontuur begon, was ik mij ervan bewust dat het heel wat impact zou hebben op mijzelf, en ik hoopte dat het ook het thema bespreekbaar zou maken. Voor mensen die ik niet ken. En voor mensen die ik wel ken. Dat was ook zo.
Mijn impulsieve ik springt graag in een avontuur, en ik zie wel hoe het uitdraait. Ik houd me weinig bezig met te proberen voorzien wat er op mij af zal komen. In mijn ervaring is het leven doorgaans veel creatiever dan ik, dus dat proberen voorzien is verloren moeite. Ik kan beter meesurfen op de golven zoals ze zich aandienen.
Toevallig (?) vertaal ik momenteel in mijn vrije tijd een roman uit het Spaans naar het Frans. Naast mijn voltijdse job als vertaalster, vertaal ik in mijn vrije tijd ook nog. Het zegt veel over hoe graag ik mijn job doe, hé ;).
De opdrachtzin van de roman die ik vertaal, is voor mij de perfecte samenvatting van het hele Taboe-avontuur:
A veces al viajar al pasado descubrimos aquello
que nos salvará en el presente.
(Soms, als we naar het verleden reizen,
ontdekken we datgene dat ons in het heden zal bevrijden.)
Terugblikken op het stuk van mijn verhaal dat ik gedeeld heb in het programma, ervaren hoe verschillende mensen erop reageren, het heeft mij allemaal een stuk dichter bij mezelf gebracht. Hoe ik vandaag ben, hier en nu. Hoeveel kracht ik geput heb uit tegenslagen, hoeveel zelfliefde ik verworven heb uit donkere periodes.
Om mijn verhaal te vertellen moest ik er eerlijk naar kijken. Door het te vertellen, ontdekte ik dat ik soms heel hard was voor mezelf, op het respectloze af zelfs. Ik ontdekte na de uitzending ook dat ik worstelde met de negatieve reacties, terwijl die op de keper beschouwd niets meer en niets minder zijn dan een uitnodiging om naar mezelf te kijken.
Vandaag kan ik naar mezelf kijken en zien dat ik een hele weg heb afgelegd, ontzettend veel moed heb gehad (en soms helemaal geen moed), mezelf graag heb leren zien (en soms meedogenloos ben naar mezelf toe), in de eerste plaats in mezelf balans vind (terwijl die ook soms ver te zoeken is), verantwoordelijkheid voor mezelf neem (en soms ook anderen met de vinger wijs als ik mij door hen laat onderuithalen), vrede heb met wat er is geweest zoals het is geweest (en soms nog gebukt ga onder dat verleden). Zoveel boeiende inzichten, op zo’n korte tijd.
Onderweg op mijn levensreis heb ik telkens vastgesteld dat alle antwoorden die ik zoek geduldig wachten, binnenin mezelf, tot ik ze daar ontdek. Vandaag meer dan ooit neem ik mezelf voor om de weg naar binnen te bewandelen als een unieke pelgrimstocht. Als ik weer eens uit balans geraak, vind ik steeds sneller weer de weg naar mezelf. Het is enkel van daaruit, vanuit een liefdevol en mededogend mezelf zijn, dat ik de ander waarlijk kan ontmoeten. Het is enkel vanuit echte kwetsbaarheid dat ik de ander in zijn of haar kwetsbaarheid kan ontmoeten. De eerste helft is mijn keuze, mijn verantwoordelijkheid. De tweede helft niet. Dat moet ik bij de ander laten. De keuze die de ander maakt, moet ik aanvaarden en respecteren zoals die is.
Als het allemaal wat gezakt is, zal ik er een boek over schrijven, over die pelgrimstocht. Met een knipoog naar de persoon die mij een woord van de titel cadeau heeft gedaan: Pelgrimstocht naar Paradijsegem…
Foto © Sofie Gheysens