Bedachtzaam

Sinds enkele maanden heb ik de gewoonte om ‘s ochtends een heerlijke wandeling te maken voordat ik aan mijn werkdag begin. Door het thuiswerken merkte ik namelijk dat ik een echte coach potatoe aan het worden was, en dat mijn lichaam om meer beweging zeurde. Bovendien helpt het wandelen mij om gefocust te werken nadien.

Toegegeven, de eerste dagen van deze week heb ik die wandeling overgeslagen en vervangen door extra revisietijd op mijn desk bike. Fietsend werken geeft mij extra concentratie, hoe paradoxaal ook. En mijn fiets staat binnen. Lekker warm en droog dus. Aangezien ik niet echt aangepast schoeisel heb om door centimeters hoge sneeuw te dartelen, leek mij dat eens zo’n intelligente keuze.

Vandaag lonkten de dreven in mijn achtertuin echter weer. Aangezien er bijna geen sneeuw meer lag, leek het mij haalbaar om er met mijn sportschoenen op uit te trekken. Zo gezegd (in mezelf), zo gedaan.

Wandelen heeft ook altijd iets meditatief. Het nodigt mij uit om heel dicht bij mezelf te blijven, zowel de fysieke ervaring als het landschap in mij op te nemen, en aandachtig te zijn voor wat werkelijk in mij omgaat. Soms merk ik dat de vaart die mijn gedachten nemen, zich ook vertaalt in een staptempo dat bezwaarlijk nog als wandelen kan worden benoemd. Meestal zorgt de modder dan wel voor een alarmsignaal. Vandaag waren het verloren plakken sneeuw en ijs. Want dat hoge staptempo valt niet te rijmen met glad ijs.

Ik dacht bij mezelf : zak in je benen, vertrouw op je voeten, voel hoe je voeten het pad raken, en pas je staptempo aan. In een woord : stap bedachtzaam, dan geraak je zonder vallen aan de overkant van het gladde stuk. Alwaar ik mijn staptempo meteen weer opdreef. Tot het in mij opkwam dat ik misschien dat bedachtzame tempo kon proberen aanhouden, ook op de effen en niet gladde stukken. Misschien zou ik dan intenser genieten, en werkelijk wandelen ?

Keer op keer merkte ik hoe mijn tempo weer de hoogte inging, tot ik even weggleed, en het ergens echode : bedachtzaam, meisje, bedachtzaam. Tenslotte merkte ik op hoe dit zich ook in mijn leven telkens weer toont. Ik stap stevig door, geraak soms helemaal in mijn hoofd, en vergeet te voelen in mijn lichaam, in mijn benen en mijn voeten, hoe het pad loopt, of het effen is of hobbelig, droog of modderig of ijzig glad. En dan verrast het leven mij even, duwt mij een klein beetje uit evenwicht. Het echoot : bedachtzaam, meisje, bedachtzaam.

Ben ik dan niet in wezen die impulsieve, er vrolijk op los wandelende, enthousiaste bom energie, vraag ik mij af ? En onmiddellijk daarna stel ik vast dat ik bedachtzaam associeer met niet-vrolijk, niet-enthousiast, gebrek aan energie, terughoudend. Terwijl ik al wandelend voel dat het dat helemaal niet is.

Bedachtzaam stappen, heel bewust van hoe het pad voelt in mijn voeten en benen, dat geeft mij stevigheid. Het laat mij toe intens aanwezig te zijn bij elke stap. Het nodigt mij uit om diep te ademen. Het is gebalde vreugde, gebald enthousiasme, gebalde energie. Het is een impuls waar kracht en richting van uitgaat. Het is dat impulsieve, er vrolijk op los wandelende, enthousiast energieke wezen dat ik ben, maar dan gecentered. Het is een machtige ontdekking.

Bedachtzaam wandelend hoor ik mijn vriend, de uil. Dankjewel voor deze les, vriend. Ik ben alweer een klein uur verder gestapt, daar is mijn huis alweer. Het werk wacht. Tot morgen, voor een nieuwe, bedachtzame ontdekking.