Veerkracht

Veerkracht. De kracht om terug te veren. Maar tegelijk: de kracht van een veer, als in pluim, van een vogel. Veerkracht is beide, voor mij: zowel kunnen terugveren als fragiel durven zijn als een veer.

Recent heb ik zo’n intense les gekregen van het leven. De hond van mijn kinderen bleek begin juni plots terminaal ziek. De dierenarts schatte dat hij nog een aantal weken te leven had, maar niet meer dan dat. Hij kon ervoor zorgen dat hij geen pijn zou lijden, maar hij kon de ziekte niet overwinnen.

We waren alle zes (mijn vier kinderen, mijn ex-man en ikzelf) plots fragiel als veren.

We zijn toen met zijn allen een periode ingedoken waarin we beurtelings voor onze hond hebben gezorgd. Ik volgde alles vaak vanop een afstand, omdat de hond bij hun papa woonde, niet bij mij. Maar in die paar weken verhuisde hij een paar keer mee, zodat hij niet alleen moest blijven. Het waren mooie dagen. Het waren intense dagen.

We hebben in die paar weken soms intens genoten, en soms intens verdriet gehad. Onze grote kleine vriend haalde zijn elfde verjaardag nog, maar tien dagen later was hij helemaal op. Vijf weken heeft hij nog alles uit de kast gehaald om bij ons te zijn, te genieten van het gezelschap. En ook al kon hij zich almaar moeizamer verplaatsen, hij bleef de schat en de sloeber die we kenden, tot de allerlaatste dag.

Nu gooide een ‘vriend’ mij voor de voeten dat ik besluiteloos was geweest, dat ik de hond zonder medeweten van mijn kinderen mee had moeten nemen naar de dierenarts, spuitje en gedaan, en dan mijn kinderen hier maar mee moest confronteren. Ik had hen de afscheidsweken moeten besparen. Zoals in zovele zaken, had ik geen beslissing durven nemen, vond hij.

Maar zo voelde ik het helemaal niet. In mijn beleving hebben we allemaal ontzettend genoten van die periode, en tegelijk ons verdriet laten zijn. Elk op onze manier. En we waren er voor de hond, de hond was er voor ons, we waren er voor elkaar. Zes veren die gedragen werden nu eens door een zachte bries, dan weer door stormachtig noodweer. Zo voelde het voor mij.

Vandaag lees ik dit artikel over de analogie van de trein. En daarin ontdek ik waarom dit zo juist voelde voor mij. Je kinderen toelaten om te voelen dat ze in een tunnel van emoties duiken, laten ervaren dat er niets anders opzit dan door de tunnel heen te gaan, tot je aan het andere uiteinde het licht weer bereikt, geeft hen zoveel meer kracht dan hen die ervaring te ontzeggen. Want er komen nog van die uitdagingen. Nog van die momenten van afscheid. Van ontreddering. Van emotie. En dan zullen ze weten dat ze het andere uiteinde van de tunnel zullen bereiken, als ze door de tunnel blijven gaan.

Hen die ervaring ontzeggen, doe je misschien zelfs meer om jezelf de emoties te besparen.

Het is geen toeval dat ik vandaag op dat artikel bots. Ik ben er mij ook van bewust dat er wellicht ontelbare artikels zijn geschreven die het tegendeel beweren. Maar voor mij, voor wie ik ben, voelt dit als de meest waardevolle weg.

En als ik zie hoe mooi mijn kinderen opgroeien, zie ik dat het goed is. Meer moet dat niet zijn, toch?