Hou je van een verhaal dat je meeneemt op reis, zowel de innerlijke reis als een reis doorheen continenten? Dan kan ik je zeker De zeven veren van de adelaar aanraden, van Henri Gougaud (oorspronkelijke titel: Les sept plumes de l’aigle, in pocket uitgegeven bij Points, n°1032). Ik kreeg het voor Moederdag cadeau van mijn vriend, en ben het al voor de tweede maal aan het lezen ;).
Wat een heerlijke roman. Het ongewone verhaal van Luis A., omzwervingen om u tegen te zeggen, sjamanistische inzichten die wel eens aan de Celestijnse Belofte doen denken (de boeken zijn oorspronkelijk ook in dezelfde periode geschreven, toeval?).
Ik hou ervan om passages uit boeken te noteren die mij bijbleven. En in dit boek staan er een pak, allemaal ezelsoren bovenaan de pagina’s met passages die ik ook los wil kunnen opdiepen. Zo staat er naar het einde toe een heel mooie passage die voor mij exact verwoordt wat de meerwaarde is van familieopstellingen. Ik laat even de Indiaan Alfredo aan het woord (ik vertaal dit stukje zelf uit het Frans, dus het is niet noodzakelijk precies hetzelfde als wat je in de Nederlandstalige versie vindt):
Hij vertelde ons dat iedereen, wat voor leven je ook hebt, alles moet doen wat in zijn macht ligt om zich te ontdoen van de eigen lasten en vloeken, om te voorkomen dat je die op de schouders van je zoon achterlaat, wanneer je de wereld verlaat. Want volgens hem worden onze pijnen niet uitgewist als ons leven afloopt, ze blijven bestaan, en onze kinderen erven die net zo gemakkelijk als een ezel of een bouwvallig huis. Godzijdank zou zijn zoon niet hoeven te waken, zoals hijzelf van kindsbeen af gedaan had.
Leave a Reply