… in everything, that’s how the light comes in.
Je hebt die quote wellicht een paar keer gelezen of gehoord toen Leonard Cohen overleed, het verscheen ettelijke keren op Facebook, andere social media. Het inspireerde mij om een reeks foto’s te maken met een spiegel, om de ‘crack in everything‘ te tonen.
In die periode begon ik dagelijks te mediteren. Daardoor keerde die quote zich om in mij. Het kwam steevast terug, als een muziekje dat je eens hebt gehoord, en dat je terugvoert naar een moment dat je diep heeft geraakt.
De woorden van de quote tolden en ordenden zich opnieuw – de zin veranderde en werd:
There’s a crack in everyone, that’s how the light comes out.
“A” crack is misschien heel voorzichtig geformuleerd. Wellicht zijn er veel mensen die met méér dan één ‘crack‘ doorheen het leven laveren. Alleszins, de mensen die ik ontmoet, die hebben allemaal een paar van die verhalen meegemaakt, waarbij ik diep medeleven voel. Soms ontwaar ik een diepte die ik niet ken, zoals de mama van het jongetje dat de wereld moest verlaten, zoals de man die voor altijd zijn broer zal missen, zoals het kind dat zegt ‘we have no home’… Dit kerft. Diep.
Zelf heb ik gezien hoe ik dag na dag, week na week, maand na maand, jaar na jaar, zolang dat ik de tel kwijt ben, mijn uiterste best heb gedaan om de ‘cracks‘ dicht te naaien, toe te dekken, op te sluiten of weg te duwen. Hoogstens zou ik nog een litteken laten zien, en dan nog.
Maar toen dat zinnetje zich omkeerde in mij, keerde in mij alles zich ondersteboven. Al die moeite en al die energie hadden tot dan toe één troosteloos resultaat opgeleverd: the light doesn’t come out…
Van al dat weglopen voor wie ik ben, voor wat ik heb ervaren en geleefd, ook de dingen die in mij hebben gekerfd, ben ik een illusie geworden, een bordkartonnen poppenkastpersonage dat niet echt is wie ik ben. Oh jawel, ik had al aan mezelf gesleuteld, gecoacht, opgesteld, gezuiverd, en ga zo maar door. En toch, toch lag er nog een mantel-der-‘liefde’ over mijn ware ik gedrapeerd, die niets met liefde, alles met schaamte te maken had.
Met toewijding en diepe liefde ben ik één voor één de cracks weer open aan het maken.
It scares the living daylights out of me. Ik weet helemaal niet hoe ik zorg kan dragen voor die weerloze ik daarbuiten. Ik leer het, dag na dag. Met vallen en opstaan. Alles wat ik ooit op het scherm van mijn bestaan met één muisklik naar de prullenmand had willen slepen, krijgt een plek.
Ik ver-ander. Ik ga ‘ver’ weg van de ‘ander’ die ik voor mezelf had verzonnen, en word ik. Simpelweg.
Tegelijk weet ik dat het goed is geweest zoals het was. Het was de weg hiernaartoe.
I have arrived. I am home. I am here. I am now.
Leave a Reply