Het mooie weer was echt uitnodigend de voorbije weken om een uitstap naar zee te plannen, toch? Vanuit het Gentse ben je langs de snelweg zo aan de kust, voor zover je niet in de file komt te staan. En zo weer thuis… tenzij je natuurlijk autopech hebt.
Naast je trouwe vierwieler staan die je zopas in de steek heeft gelaten, op de pechstrook van de E40. Langszoevend verkeer, vrachtwagen na vrachtwagen, auto na auto. Gelukkig duurde het ‘maar’ drie kwartier alvorens de takeldienst eraan kwam gereden, en mij en mijn inzittenden vakkundig wegsleepte en aan de garage dropte, alwaar mijn auto zou worden hersteld.
Was ik al geen fan van de snelweg vóór deze ervaring, dan is mijn bereidheid om mij terug tussen het razende verkeer te begeven nu werkelijk nihil geworden. Ik heb het nog één keer geprobeerd, en het was een stresserend ritje. Van Sint-Denijs-Westrem naar Wetteren leek mij een eeuwigheid te duren, vooral ter hoogte van de mobiele werken aan de pechstrook.
Mezelf verbannen van die knettergekke snelweg, het leek een strak plan. Alleen… een heremiet wil ik ook niet worden. Ik heb mezelf dan maar een gps cadeau gedaan. Mijn aversie voor de commando’s van de vrouwenstem is aanzienlijk kleiner dan mijn huidige angst voor de snelweg.
Tegenwoordig ga ik dus naar Diegem, Edegem, Hillegem, noem maar op, maar met de functie “vermijd snelwegen” aangevinkt. En voor het eerst sinds jaren geniet ik van mijn verplaatsingen. Ik moet weliswaar met langere rijstijden rekenen, maar ik kom onstpannen aan. Onderweg geniet ik van de dorpjes, de velden, de prachtige taferelen die zon en wolken aan de hemel schilderen. Het leven.
Heel anders dan op de snelweg, waar je drie rijstroken breed allemaal alleen (of toch heel velen) dezelfde richting uitsnelt, laveer je op de binnenwegen langsheen voorbijdeinende alledaagse taferelen. Schoolkinderen die ergens naartoe wandelen, twee aan twee. Een oude dame die haar boodschappenkarretje naar de plaatselijke winkel sleept. Een fietser compleet met helm en fluo-jasje die de wind trotseert.
Aan het rondpunt neemt u de derde afslag, suggereert mevrouw gps. En als ik dan toch koppig een andere weg opga, herberekent ze gedwee de route om mij alsnog naar mijn bestemming te begeleiden.
Vroeger deed je het met de kaart en de welwillende dorpeling die je wegwijs maakte naar de boerenslag die op geen enkele kaart stond. Je kwam ook op je bestemming. Met de gps reis je eigenlijk ook een stuk onbezorgd.
Ik beschouw het alvast als een geschenk, eigenlijk. Nu toch. Dat hele autopech-verhaal heeft mij indirect uitgenodigd om mezelf niet meer te martelen door als een razende tussen de razenden mij te verplaatsen. Ik verkeer in de luxe-positie van iemand die de tijd neemt om het anders te doen.
Vanaf nu kan ik aan het stuur van mijn auto onthaasten. Zalig.
Een aanrader!
Leave a Reply